Cytadela Elfów

Khadim Dębowa Tarcza

- Najwyraźniej wróciła, bo tam była. Dokładnie nie widziałem, co robiła ale na pewno tam była - powiedział Khadim. - Lepiej się ruszajmy, bo oni mogą być daleko.

meadhros umarath

Meadhros westchnłą... Nie mógł być pewny że Arianna wróciła... Khadim mógł kłamać, mogła to być jakaś wizja tego maga... Jednak starał się wierzyć w słowa krasnoluda. - No to chodźmy - odpowiedział bez entuzjazmu elf i ruszyli przed siebię. Nagle Meadhros zatrzymał Khadima gestem dłoni. Gdzieś w dali majaczyły sylwetki kryształowych istot...Zbliżały się. Elf co prawda nawet uśmiechnłą się pod nosem gdy je zobaczył : No, teraz zobaczymy. - szepnął sobie w duchu. - Mamy towarzystwo - mruknął do Khadima wskazując wzrokiem sylwetki dziwnych istot.

Abigail · Gość

Jad życia krążył w żyłach i w końcu nadeszła nieprzyjemna chwila powrotu do świadomości. Abigail nie odebrała jej najlepiej. Jeszcze zanim otworzyła oczy ból w głowie odbierał wszelką chęć patrzenia na świat. Ucho, bark, ramię i całą prawą stronę ciała przenikało zimno bezlitośnie bijące od śniegu. Elfka po chwili dźwignęła się, z mimowolnym jęknieciem usiadła i rozejrzała wokoło.
Pusto.
Pusto.
Nikogo
Nie ma.
Wstała z wysiłkiem. Głowa bardzo bolała. W zasiegu wzroku nie było nikogo. Elfka poczuła jak zatapia się w niej ostrze przerażenia.
Erelen! Gdzie jesteś!, krzyknęła w myślach do brata, z nadzieją, że przeżył i odpowie. Ale odpowiedzą był tylko nieprzebity mur milczenia.
Abigail nieprzerwanie lustrowała wzrokiem okolicę, głowa pulsowała falami bólu. Kształt. Nadzieja i tysiace wątpliwości wybuchły w jej sercu. Ktoś jest. Postąpiła krok, świat zawirował. Wszystko przez uderzenie w głowę. Dotknęła palcami włosów z tyłu i nieprzytomnym wzrokiem zauważyła na nich krew. Czyjś kształt wołał do siebie. I nagle rozpoznała. Arianna.
Z miejsca zapominając o wszystkim puściła sie biegiem się do leżącej na ziemi srebrnowłosej elfki. Przyklęknęła nad nią i oszołomionym wzrokiem patrzyła na bladą twarz, nieprzytomną i wyczerpaną, na powieki zakrywajace niezwykłe błękitne oczy, rozsypane na ziemi niesamowite srebrzyste włosy, na każdy rys twarzy.
- Arianna... Aria... Skąd ty się tu wzięłaś? - Abigail szeptała bardziej do siebie niż do nieprzytomnej. Dotknęła delikatnie policzka elfki.
- Co ci się stało?
Abigail przyłożyła ręce najpierw do skroni Arianny, potem opuszkami palców musnęła posiniałe i poranione miejsca na skórze. Rany zniknęły. Spróbowała jeszcze oddać chociaż odrobinę swojego ciepła zziębniętej elfce, ale ból w głowie tak się wzmógł, że musiała cofnąć ręce.
- Arianno, nic wiecej nie mogłe, niemoge. Ocknij się proszę, żyj.

Arianna · Gość

Ogromne srebrne drzwi uchyliły się lekko. Za nimi panowała tylko pustka.
- No proszę, wejdź - wskazała ruchem dłoni na drzwi kobieta w czerni.
Arianna zrobiła krok do przodu. Odwróciła się na moment by spojrzeć w przeszłość swych wspomnień. Rodzice, siostry, samotna wędrowka, cała drużyna, którą spotkała...
- Już czas - rzekła z lekkim naciskiem kobieta, jak by śpiesząc się i obawiajac się czegoś.
Arianna nic nie odpowiedziała, westchnęła tylko z rezygnacją. Gdy była już o krok od ogromnych drzwi, ktoś złapał ją za rękę. Odwróciła się szyko i ujrzała przed sobą Abigail.
- Abigail? - szepnęła zaskoczona.

- Ocknij się proszę, żyj - usłyszała Aria. Elfka zrobiła wysiłek i otworzyła oczy. Przerażające zimno opanowało jej ciało. Podniosła się z trudem i dopiero wtedy ujrzała roztrzęsioną elfkę. Abigail mówiła coś, lecz Arianna nie potrafiła nic zrozumieć. W głowie jej dzwoniło.
- Abigail... - szepnęła cicho.
Elfka czuła się jakby wstała z grobu, wszędzie panowało przerażające zimno. Jednak w tym sniegu kryła się też życiodajna woda. Arianna uniosła lekko dłonie i przymknęła oczy. Nagle śnieg leciutko się poruszył i już po chwili zaczęły się z niego wyłaniać małe, jasne światełka. Krążyły chwilę wokół Arianny, a następnie zaczęły wsiąkać w jej dłonie, włosy i twarz. Gdy małe światełka zniknęły, elfka spojrzała na Abi. Jej oczy błysnęły żywszym błękitem. Twarz nie była już tak blada, jak chwilę temu. Elfka się uśmiechnęła i dotknęła delikatnie policzków Abigail.
- Cicho - szepnęła ciepło. - Nic nie mów, wszystko będzie dobrze.
Abigail poczuła słodkie i kojące ciepło, wsiąkające w jej ciało przez palce Arianny. Ciepło krążyło w jej żyłach, regenerowało siły i zasklepiło wszelkie rany.
- Lepeij już? - spytała Aria, patrząc z usmiechem na swą towarzyszkę.

Abigail · Gość

Kąciki ust Abigail uniosły się lekko.
- Tak, Ario. O wiele lepiej, było mi straszni zimno. I wróciłaś.
Elfka nie wytrzymała wybuchu tak wielkiej ulgi, nadziei, radości, tak natychmiastowego ustąpieniu bólu i chłodu. Dała im ujście najzwyczajniej w świecie rzucając się Ariannie na szyję.
- Tak się cieszę, że jesteś. Zostaniesz na razie, prawda? Nie odchodź więcej, nie teraz. – odsunęła się i szeptała z radości dalej. – Ależ będziesz radością dla reszty. Dla Era. – nagle urwała i podniosła głowę, obejmując spojrzeniem śnieżny widok.
- O ile napastnicy dali mu w ogóle przeżyć. Arianno, byłaś przy nim. Jak wyglądał? Miał rany? Żył? Musiał żyć. Wiedziałabym gdyby zginął. Zobacz. Jesteśmy same. Mead, Khadim, Dijkstra, nawet Erelen, nikogo nie ma. - Abigail wstała i wbiła spojrzenie przed siebie. – Idą. Znowu wracają. Ciekawe po co. Mogli nas zabić za pierwszym razem, ale tylko rozdzielili. Wiesz, Arianna, chcę zobaczyć czemu wracają i jak zareagują. Nie będę walczyć. – elfka mówiła troszkę dziwnie, jakby w transie, jakby myślami była daleko od tematu o którym mówiła. Ale rzeczywiście odsunęła się na bok, nie wykonała najmniejszego drgnienia ruchu po broń u pasa.
- Zresztą taka walka nie ma sensu.

Arianna · Gość

- Tak, zostanę, chociaż... - elfka przypomniała sobie słowa maga i cały uśmiech znikł jej z twarzy. A jeżeli Erelen słusznie postąpił, zostawiając mnie tam?.
- Jak wyglądał? Miał rany? Żył? Musiał żyć. Wiedziałabym gdyby zginął. Zobacz. Jesteśmy same. Mead, Khadim, Dijkstra, nawet Erelen, nikogo nie ma. - głos Abi wyrwał Arię z zamyślenia.
- Żył, ale był nie przytomny. Nie zdążyłam mu pomóc, bo... - elfka spojrzała w dal. - Bo to coś mi przeszkodziło - syknęła, czując jak się gotuje w niej złość. Na horyzoncie zarysowały się sylwetki kryształowych istot.
- Tak, Abi, to doprawdy dziwne, że zostawili nas żywych i... - Aria uniosła brew w górę i podniosła lekko dłoń. W tym samym momencie w śniegu coś się poruszyło i po chwili miecz Arianny podfrunął do niej. - I zostawili nam do tego naszą broń? - spytała samą siebie, patrząc na srebrne ostrze, jakby widziała je po raz piewszy.
- Coś mi tu nie gra... Jakby nas chcieli zabić to już by to zrobili. A walczenie z nimi teraz było by zbyt banalne. - mruknęła, chowając miecz do pochwy i kierując nieustępliwe oczy w stronę lodowych stworów.

Abigail · Gość

Abigail oderwała wzrok od zbliżajacych się lodowych osobników i wbiła przeszywające spojrzenie w Arię.
- Taaaaaaak... Powiedz mi, Ario, co właściwie było tym czymś co przeszkodziło ci pomóc Erelenowi, zapewne również jego towarzyszom i tym co tak okrutnie cię poraniło. Co? - dorzuciła delikatnie mrużąc oczy.

Arianna · Gość

- No jak to co? - zdziwiła się Arianna, po czym wskazała na zbliżające się z oddali sylwetki. - Te lodowe istoty. Gdy tylko uklęknęłam przy Erelenie, otoczyły mnie.

Abigail · Gość

Dotychczas ciepłe i miękkie spojrzenie Abi nagle stwardniało i oziębło.
- I naturalnie wyszkolona elfka, władajaca magią jak zabawką nie dała sobie z nimi rady. To jak ty przeżyłas tyle czasu Ario, na tym okrutnym świecie? - w głosie Abigail nie było ani śladu drwiny, tylko czysty bezemocjonalny chłód.
- Niestety magia naszego jak widzę wspólnego przyjaciela zostawia ślady w swoich dziełach i może nie umiałam zgasić pożaru, ale wykrycie tak znajomych śladów w twojej ranie nie było trudne. Zapewne nie mam racji?

Arianna · Gość

Elfka skrzywiła się lekko. Nie miała ochoty na ujawnianie całej prawdy, jednak po monologu Abigail, najwidoczniej nie miała już wyboru.
- Cóż... - zaczęła z lekkim przekąsem. - Powiedzmy, że lodowe istotki miały drobną pomoc - rzekła, kładąc szczególny akcent na słowo "drobną".
- To brat mojego mistrza. Kiedyś musiałam wybrać, u którego z nich pragnę się szkolić... Do dziś chyba chowa urazę, że nie wybrałam jego, choć był lepszy. - Elfka zamilkła i spojrzała na Abigail.

Abigail · Gość

- Yhm. Wybacz wścibskość, ale czemu nie wybrałaś jego i kto dał ci wybór nauczyciela w podejrzewam tak wczesnym wieku nauczania i czemu uczył cię człowiek? Na jedno z tych pytań możesz nie odpowiadać, ale na dwa liczę. - ton elfki stracił już nieco na oziębłości, ale teraz wystarczył tylko drobny powód, żeby jej niuefność wzmogła sie podwójnie.

Arianna · Gość

- Ależ ty ciekawska. - W oczach Arii pojawiła się nieufność. - Wiesz, że cenię sobie prywatność - mówiła spokojnie tonem pozbawionym uczuć - Odeszłam z domu, będąc jeszcze dzieckiem i przypadkiem trafiłam na nich. Nie mogli się zdecydować, który ma mnie szkolić. Obaj mówili, że mam talent. W końcu kazali mi samej wybrać. - rzekła obojętnie, jakby opowiadała o kimś jej zupełnie obcym a nie o sobie.

Abigail · Gość

Abigail powstrzymała tysiące cierpkich komentarzy na temat kłótni dwóch magów o jedną małą elfkę i powiedziała patrząc na coraz bliższą ożywioną i zdolną zabijać śniegową kupę.
- Jeżeli za wścibskość przyjmujesz pytania towarzyszki tej śniegowej samotności, z którą przed chwilą ratowałyście sobie życie. - rzuciła i dodała do siebie. - To by tłumaczyło jego zaciętość do elfów w ogólności, a małych elfek w szczególności. Jeszcze się okaże, że wszystko przez ciebie.

Arianna · Gość

Arianna usłyszała słowa Abi i zanim zdążyła się opamiętać, wręcz krzyknęła:
- Bo wszystko zawsze jest przeze mnie!
Po chwili opanowała się i spojrzała na lodowe istoty, zblizające się do nich.
- Walczymy czy czekamy? - spytała rzeczowym tonem.

Abigail · Gość

- Mówiłam, ja nie walczę. Po co? Jak będzie chciał żebym zginęła to i tak zginę, po co się wysilać. Zresztą i tak na razie mnie nie zabije. A czy to przez ciebie to się jeszcze zobaczy, nie gorączkuj się przed czasem.