Cytadela Elfów

Khadim Dębowa Tarcza

Gdy Koniasz usłyszał krzyk żebraczki, już chciał wyciągnąć broń ale zobaczył że nikt oprócz jego grupy nie reaguje więc dalej pykał sobie z fajki. Przysłuchiwał się też rozmowie Elfki i Czarodziejki z żebraczką, kątem oka zobaczył że druga z elfkę podchodzi to tego dziwnego mężczyzny z kotem i mówi mu coś na ucho. Dalej przysłuchiwał się rozmowie ale gdy usłyszał propozycje zabrania staruchy to nie wytrzymał, podjechał bliżej.
- Po co nam ona? Umie walczyć mieczem, włócznią a może umie strzelać z łuku? Przecież ona nie wytrzyma 3 dni jazdy i jednej nocy w zimnym lesie, nie mówiąc już o walce w której by tylko przeszkadzała.- Powiedział Koniasz spokojnym głosem.

Illidan

Popołudniowe słońce prażyło niemiłosiernie. Nawet cień drzew, w którym odpoczywał wędrowny elf, nie dawał wystarczającego ukojenia. Wiatr był zbyt słaby, by nieść ochłodzenie w skwarze dnia, jeśli zdołał przedrzeć się między konarami gęstego lasu. Powietrze było duszne i parne, zwiastując rychłe nadejście potężnej burzy. Zeschnięta ściółka z utęsknieniem oczekiwała chociażby najmniejszych kropel deszczu.
- Z jednej skrajności w drugą - westchnął pielgrzym.
Zsunąwszy się po pniu, o który się wcześniej opierał, rozłożył się wygodnie na przyjemnie zimnej ziemi i zaczął wpatrywać się w przemykające ponad zielonymi liśćmi maleńkie obłoczki. Błękit nieba, mieszający się z intensywną zielenią koron drzew, uspakajał go. Oczy barwy niebieskiej mrugały leniwie, ciesząc się błogością tego stanu. Zniszczone trudami ciągłej podróży długie blond włosy rozsypały się bezwładnie na leśnym poszyciu. Szlachetne, delikatne rysy twarzy, naznaczone jednak piętnem przebytych walk i trudów, wyostrzyły się pod wpływem powstającego uśmiechu. Cera barwy czystego nieboskłonu emanowała nieznajomą siłą.
Minęły dwa lata, kiedy opuścił Isiroth, swoje rodzinne miasto. W wyniku nieprzychylnych wydarzeń, musiał uciekać z powodu grożącego mu niebezpieczeństwa. Od tamtego czasu błąkał się po dalekich krainach, by jak najdalej pozostawić za sobą zgubną przeszłość. Ta jednak nie dawała za wygraną i skutecznie deptała mu po piętach. W końcu zdołał się wymknąć z jej rąk, lecz ironia losu sprawiła, że powrócił do Isirowego Cesarstwa. Omijał strzeżone miasta i większe osady, uzupełniając prowiant w małych wioskach, zatrzymawszy się w nich jedynie na jakiś czas. Za drobną zapłatą pomagał mieszkańcom w mniej lub bardziej ciężkich zajęciach, poznając, czym jest trud, mozolna praca, pragnienie oraz głód. Wprawdzie był ostrożny i nigdy nie pozostawał w jednym miejscu dłużej niż trzy dni, wszak zadręczał się myślami, że igra z ogniem, przebywając tak blisko niebezpieczeństwa. W każdej chwili ktoś mógł go rozpoznać, podstępem uwięzić i zawiadomić odpowiednie władze, które porządnie by się nim zajęły. Mimo tego zrodziła się także inna myśl, podszeptująca mu, że poszukiwania skoncentrowały się głównie poza granicami państwa i nikt nie spodziewa się jego powrotu do królestwa. Wszakże najbezpieczniej jest przebywać w cieniu prześladowcy, co ludzie skwitowaliby: „Najciemniej pod latarnią”. To wcale nie oznaczało, że elf przestał zważać na wszelkie zagrożenia, lecz pobudziło go do jeszcze większej czujności. Nie podróżował z nikim do czasu, kiedy na jego drodze pojawił się Ezaviell.
Elf zamknął oczy, pozwalając wspomnieniom szybować w swoim umyśle na wzór wolnych chmur płynących po firmamencie nieba. Po chwili, urzeczony panującą dokoła ciszą, zaczął cicho nucić:

Głupcy szukają nowych przygód,
Zapominając, że życie jest przygodą.
Władcy sięgają wciąż po gwiazdy,
Zapominając, że życie jest cenniejsze.
Bogaci gromadzą swe skarby,
Więżąc siebie w nieprawdziwych wspaniałościach.
Sędziowie osądzają innych,
Nie wierząc w to, że sami będą sądzeni.
Próżni myślą tylko o sobie,
Jakimi są, a nie kim się kiedyś staną.
Cisi, pokorniejsi od wszystkich,
Mogą marzyć i odpoczywać tylko w snach...

Pieśń przerwał chrzęst łamanej gałązki, docierający do uszu wędrowca. Ten natychmiast otworzył oczy i podniósł się z ziemi, intensywnie wpatrując się między drzewa, skąd dobiegł go niepokojący trzask. Dłonie powoli sięgnęły ku leżącemu obok mieczowi, by stawić opór domniemanemu napastnikowi. Krzaki poruszyły się początkowo delikatnie, a potem gwałtownie, aż wreszcie wyłoniła się z nich znajoma postać.
- Ach, to ty - westchnął elf, odkładając broń. - Mógłbyś pamiętać o znaku, Ezaviellu. Inaczej kiedyś przeszyję cię jedną z moich strzał.
Ponownie położył się, podkładając ręce pod głowę. Koszula uszyta z przewiewnego materiału, z podwiniętymi od gorąca rękawami, odsłaniała nieznacznie jego pierś. Podkurczone nogi opasywały luźne, ciemnozielone spodnie. Skórzane i nieco zdarte buty świadczyły o wielu przebytych drogach.
- Zdołałeś coś upolować? - zapytał towarzysza, rozkoszując się błękitem nieba i osłaniającymi je zielonymi liśćmi...

withapain

Ezaviell świetnie poruszał się po lesie w poszukiwaniu zwierzyny. Nie miał stałego miejsca zamieszkania, więc przemieszczanie się po otwartej przestrzeni nie stanowiło dla niego problemu. Miasta były dla niego tylko punktem kontrolnym podczas wędrówki. Rodziny nie miał, a przynajmniej żadnego jej członka nie potrafiłby wymienić, gdyż od dzieciństwa był skazany na wolę matki natury. Podczas wielu turniejów walki bronią białą, zyskał sobie przychylność wielu ludzi, lecz starał się utrzymywać większość z nich na dystans, ponieważ wiedział jakie kłopoty wyrządzają uczucia i przywiązanie.
Ezaviell należał do wąskiej grupy wodników, żyjących na świecie. Miał długie, sięgające końca szyi włosy, grzywka natomiast w niezwykle niewygodny dla niego sposób zakrywała połowę jego twarzy. Był wysokim, dobrze zbudowanym "stworzeniem" (niska samoocena stawiała go w tej kategorii), o bladej cerze i rozkojarzonym, z lekka szalonym spojrzeniu. Jego wygląd zewnętrzny nie wskazywał na odmienność od ludzi czy elfów, jednak reakcja każdego po kolei na wieść o jego odmienności, nauczyła go by się z nią nie obnosić. Szczególnie dotykały go reakcje płci przeciwnej - za każdym razem, gdy angażował się w jakiekolwiek relacje z kobietami, musiał przeżywać te same schematy zachowań... brak akceptacji.
Udało mu się jednak znaleźć towarzysza nie zważającego na jego odmienność. Neithrandira, jego tajemniczego kompana interesowało bardziej to, że po przekalkulowaniu, młody Wodnik będzie mu bardzo przydatny.
Ezaviellowi jak zwykle trafiła się masa soczystego mięsa podczas polowania. W głębi wiedział, że jego wybitne zdolności myśliwskie, trafiły się przyjacielowi jak ślepej kurze ziarno. Prowiant uzupełniany raz po raz w pobliskich miastach wymagał środków finansowych, których ilość kurczyła się w elfickiej sakwie z każdym dniem. Ezaviell dotarł do swojego towarzysza, dumnie kładąc na ziemi nieodarte ze skóry mięso upolowanej sarny.
- Ach, to ty - Ton, którym Neithrandir wypowiedział te słowa, mimowolnie zirytował wodnika - Mógłbyś pamiętać o znaku, Ezaviellu. Inaczej kiedyś przeszyję cię jedną z moich strzał.
- Twoje metalowe groty w istocie mogą mnie zabić. Pamiętaj jednak, że rdza zżera metal bardzo szybko i skutecznie, a woda, o ile dobrze pamiętam, jest bardzo przydatna przy procesie jej powstawania. - Wodnik nie był z charakteru skory do tego typu przekomarzań, jednak wyjatkowo długi brak osoby, do której mógłby otworzyć usta, wywarł jak widać negatywny wpływ na jego psychikę
- Zdołałeś coś upolować? - Czy to kompletne ignoranctwo elfa czy po prostu rozkojarzenie nie pozwoliło mu zwrócić uwagi na z trudem zdobyty materiał na dzisiejszy obiad ? Ezaviell postanowił zignorować pytanie, a samemu zadać swoje, które od dłuższego czasu nie dawało mu spokoju.
- Rad jestem Neithrandirze, że nasze drogi mogly złączyć w jedną. Musimy jednak obrać sobie konkretny cel podróży. Nasze zapasy złota zmniejszają swą objętość z każdym dniem, a samym polowaniem nie wyżyjemy. Nie lubię podejmować decyzji za innych, więc wstrzymam się od swojego głosu w tej sprawie. Czas, który spędziliśmy w podroży, pozwala mi zawierzyć moje losy w Twoje ręce. - po tych słowach, wodnik usiadł w odległości dwóch metrów od towarzysza

Megi

Orina spuściła głowę na dół.
Niepotrzebnie się na nią tak oburzyła, gdy na mnie naskoczyła. Widać nie stała zawsze w bramie, więc zna się na innych i na życiu. Wbrew pozorom może się przydać...
Popatrzyła w stronę Estery i żebraczki. Westchnęła i podeszła do nich.
-Przepraszam, że tak się uniosłam z początku. Jam w gorącej wodzie kąpana, a jeszcze ważny dzień dzisiaj dla mnie. A do wyprawy zapraszam. Przeszkodą żadną ni będziesz. Na razie na konia matulę wsadzimy i nie będzie problemuz tempem, a gdy do stolicy dojedziem to się może uda jakiś wóz kupić. A żem przez las będziemy jechać to i mądrość matulina się przyda, bo kto im więcej wiosen na świecie przeżył tym więcej ścieżek zna - powiedziała spokojnym i ciepłym tonem.

hiacynt

Żebraczka zaskoczona wypowiedzią elfki uniosła wysoko brwi
- Panienko powiedzcie tylko, po czym dedukujecie, że wam potrzebna będę. Dyć starym ludziom nie w drogę ino z dziećmi się przytulić lub siedzieć przy bramie jako i mnie się ostało. Jeśli jasno wyłożycie co was ku mnie popycha mogę przyłączyć, jeno jako staruchy mnie nie traktujcie. Konno jeszcze jeździć umiem. Sztuki poznane w głowie zachowałam, ale dzielić się z nimi nie zawsze łacno, gdy nie wiadomo kiemu celowi służyć będą.

Saphira

Estera przysłuchiwała się rozmowie kobiet, a gdy żebraczka, którą czarodziejka zdążyła już polubić, wypowiedziała ostatnie zdanie, odpowiedziała:
- Wy się, matulu, nie gniewajcie. Dyć my nie przez zawiść, jeno dla wygody Waszej to mówimy. A skoro konno podróżować wolicie, zabronić tego nie chcemy- uśmiechnęła się łagodnie

Megi

Żebraczka zaskoczona wypowiedzią elfki uniosła wysoko brwi
- Panienko powiedzcie tylko, po czym dedukujecie, że wam potrzebna będę. Dyć starym ludziom nie w drogę ino z dziećmi się przytulić lub siedzieć przy bramie jako i mnie się ostało. Jeśli jasno wyłożycie co was ku mnie popycha mogę przyłączyć, jeno jako staruchy mnie nie traktujcie. Konno jeszcze jeździć umiem. Sztuki poznane w głowie zachowałam, ale dzielić się z nimi nie zawsze łacno, gdy nie wiadomo kiemu celowi służyć będą.
Orina uśmiechnęła się przyjaźnie.
- Nasza wyprawa wbrew pozorom nie na pierwszym celu ma zgromadzenie łupów i zdobycie sławy. Zastępy wampirów coraz śmielej sobie poczynają i pragniemy to ukrócić. A że w twierdzy Renovorda będzie pewnie wiele kruszcu to już inna bajka. Każda rodzina straciła kogoś przez jego służalców. A z wieku matuli, mowy i postawy znać, że podróże matuli nie były i nie są obce, a doświadczenie w tej kwestii zawsze pozostaje nieocenione. A są jeszcze sprawy, dotąd nieodkryte ze wzglądu na postronnych ludzi, a w których matulina wiedza i perswazja mogą być bezcenne. Czas uczy pokory, znajomości ludzi i obych stron.

Khadim Dębowa Tarcza

- Świetnie, zabieramy jakąś staruchę z ulicy tylko po to żeby umarła po 5 dniach jazdy w siodle, wprost wspaniale. Powiedział Koniasz zły, zaklął głośno i siarczyście.- Dobrze bierzcie ją, tylko macie problem nie macie drugiego konia a w 2 osoby na jednym koniu za daleko nie zajedziecie.

Saphira

Usłyszawszy słowa Koniasza, Estera zjeżyła się
- Waszmość uważaj na słowa!Bacz, że o starszej osobie mówisz!Ona od Waszmości mądrzejsza i już samo to winno być powodem, dla którego należy szacunek okazać. A jeśli o zamożność idzie, popatrz Waść na siebie, najemnikiem jesteś. -fuknęła. - A choćbyś i samym cesarzem się mienił, nic Cię nie usprawiedliwia. A jeślić pojedynku zachciewa, ze mną w szranki stawaj, jako równy z równym stanąć może. Wara acanu od matki!

Khadim Dębowa Tarcza

Co to znaczy Acanu??- Zapytał z uśmiechem.- Róbcie co chcecie, ale jak ta żebraczka umrze w połowie drogi to sama będziesz kopać jej grób.- Powiedział prosto do Czarodziejki.-Dowódco lepiej już wyruszajmy.

Saphira

- Powtarzam Waści po dobroci, uważaj na słowa, pókim spokojna, inaczej żałować będziesz. A grobu kopać nie trzeba, bo Jejmość silna, jeno zagłodzona. Waść się przyznaj, że Ci niełacno dzielić się chlebem- odparła zimno Estera, po czym zwróciła się do Oriny - W jednym ten impertynent ma rację, czas ruszać, Pani. A Wy matuchno, ze mną pozwólcie, na jednym koniu pojedziem.

Megi

Orina przewróciła oczami słysząc kolejną kłótnię sprzeczkę pomiędzy Koniaszem a Esterą
Z tą dwójką na pewno nie będzie się nam nudzić. Ale mają rację. Czas ruszać.
- Koniaszu, wiem że moja decyzja wydaje ci się dziwna i nie przemślana, ale w perspektywie w pewnych spraw doświadczenie i wiedza... - w tej chwili elfka zdała sobie sprawę z kolejnego nietaktu. Nigdy nie była dobra wte klocki, zwróciła się więc do staruszki:
- Wybacz matulu, ale jeszcze nie raczyliśmy się przedstawić. Jestem Orina, jedna z Kraaten, czarodziejka ma na imię Estera, a pozostali członkowie drużyny to: Elleasme, Alucard i Koniasz.

Khadim Dębowa Tarcza

Koniasz odjechał od grupy i przejechał przez bramę.
- Jeszcze będziesz kopać grób i to niejeden, wiedźmo.- Mruknął pod nosem i nie zważając na resztę zaczął powoli jechać. Wyjął fajkę z ust i nabił ją ponownie tytoniem po chwili w górę uniósł się dym.

Saphira

-Co za cham!Nie ma najmniejszego pojęcia, jak należy się zachować wobec starszych- mruknęła Estera, bezwiednie porzucając wytworny i wyszukany język. - A niechże go wampiry zeżrą!- zaklęła wskakując na konia.

Khadim Dębowa Tarcza

- Ciebie zeżrą pierwszą jeśli nie przestaniesz się drzeć!- Odkrzyknął Koniasz do Czarodziejki.- Ją chyba wychowywali na jakimś zamku, nie zna w ogóle prawdziwego życia, chociaż tez kiedyś taki byłem ale nie tak jak ona.- Zamruczał pod nosem.