Cytadela Elfów

Michalot

Einar westchnął. Erelen był mu potrzebny. Nawet bardzo.
- Erelenie wstań... Krasnoludy otoczyły wioskę... - mężczyzna podszedł do elfa i chwycił go mocno za ramię - Potrzebujemy Cię! Nie rozumiesz, że my też potrzebujemy Twojej pomocy... Odmówisz jej? Po tym wszystkim? Erelenie... Wstań!- najemnik wyciągnął do niego rękę by pomóc mu wstać

Megi

Erwela patrzyła jak Einar mija ją i chwycił wciąż leżącego na ziemi elfa, próbując go namówić go, aby wstał. Dziewczyna po rozmowie z Erelenem czuła, że marnuje on jedynie czas. Podeszła więc do meżczyzny i powiedziała:
- Einarze, daj mu spokój, on... - mówiła spokojnym, lecz trochę nieśmiałym głosem - on się jeszcze z nią nie dażył pożegnać, wróci do nas później. Obiecał mi to. Czas wrócić i sprawdzić, co się dzieje w wiosce.
Gdy skończyła mówić ruszyła w stronę wioski, nie czekając na pozostałych ruszyła żwawym krokiem ścieżką, którą tu przyszli.

Dijkstra3

-Zmarłych się opłakuje po wszystkim. Wyprawia ucztę i wspomina wielkie czyny, oraz zabawne historie. Teraz jeszcze nie jest pewne czy sami nie dołączymy do Arianny. - odpowiedział sucho szpieg

Saphira

- Tak, masz rację,ale widać Erelenowi potrzebna jest ta chwila nad jej grobem. Zrozum, on czuje się winny. Myśli, że ją zabił. A przecież tak nie było, prawda?- Blanka przystanęła na chwilę. - Zresztą, Erelen nie jest Tobą. Ciebie zahartowały warunki, w jakich żyłeś, ciągłe zmagania o życie, a w końcu zawód, który wykonujesz. Dyplomata - człowiek wykształcony- musi być twardy, umieć panować nad emocjami, czasem schować łzy do kieszeni, razem z urażoną dumą. My, elfy tego nie potrafimy. Jesteśmy wojownikami, ale nie umiemy nad sobą panować. Gdy kogoś kochamy to całym sercem, podobnie i z nienawiścią. Erelen prawdopodobnie w tej chwili nienawidzi siebie tak mocno, jak mocno kochał Ariannę. Nienawiść i smutek zaślepiły go zupełnie, dlatego jest bierny. Wiem, mógłby obrócić swój gniew przeciw magowi, lub krasnoludom. Tak będzie, tylko jeszcze nie teraz. Tak będzie, jeśli się tylko pozbiera...

Illidan

Niedokończone myśli, których nie zdążył uporządkować z powodu rodzących się nowych pytań oraz wątpliwości, kłębiły się w jego głowie. Jednak gdzieś spośród burzy i nawału tych rozważań, do świadomości elfa przebił się piękny, czysty głos. Głos, którego dawno nie słyszał i od którego biła czułość oraz nadzieja.
Erelen otworzywszy oczy, podniósł się lekko, wspierając na łokciu i rozejrzał dokoła, jakby ten głos należał do kogoś, kto stał bardzo blisko, tuż obok niego. Zobaczył jedynie pustą ścieżkę, rozmoczoną ulewnym deszczem, na której odcisnęły się ślady wielu stóp. Ten ponury obraz zasłoniła niespodziewanie pojawiająca się znikąd mgła, otaczając elfa ze wszystkich stron i przenosząc go w zupełnie inne miejsce. To było miejsce, gdzie tajemniczy głos rozbrzmiewał mocniej i tchnął jeszcze większą nadzieją.
Świeży wiatr uderzył go w twarz.
Cieszę się, że znalazłeś wiernych towarzyszy. Możesz wiele od nich oczekiwać, ale dając coś w zamian. Nie czekaj zbyt długo, bo utracisz na zawsze to, co bliskie twojemu sercu. Pamiętaj, żeby zawsze słuchać głosu serca, bez względu na to, co powie rozum. Bądź dla wszystkich przystanią nadziei i pokoju, nawet gdyby w tobie jej zabrakło. I... uważaj na siebie...
Erelen znów znalazł się na opuszczonym skraju wioski. Dostrzegł jednak wyciągniętą w jego stronę dłoń, jakby ktoś wytrwale i cierpliwie oczekiwał na jego reakcję. Elf spojrzał na właściciela dłoni i poznał Einara. Ponownie opadł na ziemię i utkwił wzrok w tylko sobie znanym, martwym punkcie.
- Nie wiem, co ci powiedzieć - zaczął mężczyzna cicho i z lekkim wahaniem.
Przez chwilę panowała cisza. Aż wreszcie Erelen zaczerpnął powietrza i otworzył usta.
- Kiedy zawaliła się jaskinia i zginął Arandil, miałeś to uczucie? - zapytał.
- Jakie?
- Jakbyś poruszał się w zwolnionym tempie - elf po raz pierwszy spojrzał na Einara.
- On tam był i nagle go nie było - odpowiedział mężczyzna.
Erelen westchnął.
- Czuję się, jakbym poruszał się w zwolnionym tempie, a wszystko dokoła mnie pędzi i wiruje. Ja tylko chcę... żeby znów było normalnie... żebym już nie był biednym i godnym pożałowania Erelenem, leżącym w błocie przy świeżo wzniesionym grobie... I opłakującym ukochaną... Ale jestem. I nie mogę nic zrobić... Po prostu utknąłem w miejscu. A w dodatku czuję tę presję, bo wszyscy czekają, żebym coś zrobił, coś powiedział, zaczął krzyczeć, wpadł w gniew i złość... A ja chętnie odegram swoją rolę. Zrobię, co trzeba, żeby wszyscy czuli się swobodnie. Tylko... nie wiem jak. Nie wiem, jak być tą osobą. Nie wiem, kim ona jest...
Jeszcze bardziej smutnym i przerażonym wzrokiem spojrzał głębiej w oczy Einara.
- Jak to się stało? Jak znaleźliśmy się tutaj? Dlaczego jestem sam? Gdzie jest Arianna?!