Cytadela Elfów

Arianna · Gość

Elfka wzruszyła ramionami. Do głowy by jej nie przyszło, że ktoś z armandczyków nie wie, kim jest Armand.
- Nie znać kogoś tak wspaniałęgo - mruknęła do siebie.

Cain

- Też mi wspaniały, moje śniadanie było wspaniałe, Podmrok jest wspaniały, noc jest wspaniała, a jakiś staruszek siedzący i udający, że coś robi interesuje mnie tak, jak wrzut trolla ze Śnieżnych Gór.- ziewnął. Miał w nosie kim jest Armand i co robi.

Arianna · Gość

- Po pierwsze, żaden staruszek - rzekła wyraźnie rozdrażniona - a po drugie, gdyby mnie on, nie poznałbyś mnie nigdy, bo zabiłyby mnie Księżycowe.

Cain

- Chociaż na tyle się przydał.- prychnął czując zazdrość.
- A teraz pewnie siedzi i udaje, że coś robi.-

Arianna · Gość

- Czy chcesz ze mną się pokłócić - spojrzała prosto w oczy drowa.

Cain

- Ooo..... widzę, że ten cały Armand nie jest tylko "kapłanem" w twoich oczach.- zmarszczył brwi nie odrywając spojrzenia od Arianny.

Arianna · Gość

Elfka zagryzła wargi, a jej oczy błysnęły, jakby została przyłapana na gorącym uczynku. Szybko się jednak opanowała i powiedziała chłodnym tonem:
- Dzięki niemu żyję i jestem wyszkolona w dziedzinie magii. Będę mu za to dozgonnie wdzięczna.

Cain

- Wątpię aby tylko o to chodziło.- zmarszczył groźnie brwi.
- Jestem głupi.- szepnął sam do siebie spoglądając za elfkę i idąc dalej do lasu.

Arianna · Gość

Aria mruknęła coś niezrozumiale do siebie i nagle wybuchła błękitem. Wilczyca fyrknęła niechętnie i pobrnęła dalej, prowadząc drużynę w głąb lasu.

Cain

Powoli niebo robiło się szare, a słońce zachodziło.
- Wypadałoby gdzieś się zatrzymać, chyba, że ci tak śpieszno wpaść w ramiona Armanda.- warknął głośno.

Arianna · Gość

Wilczyca zawarczała, wyszczerzając zęby. Po czym rozejrzała się za jakąś polaną.
- Tutaj myślę, że będzie w miarę bezpiecznie - mruknęła, wracając do elfiej postaci - jakbyś nie wiedział, to Armanda tu nie spotkam. Watpię czy kiedykolwiek go zobaczę jeszcze - rzekła chłodno nie patrząc na drowa.
Nazbierała chrustu razem z Sasuke i rozpaliła ogień błękitną magią. Wzgrygnęła się. W postaci zwierzęcia wszystkie uczucia były przytępione i jakby oddalone, a zmysły się wyostrzały. Arii brakowało tego za każdym razem, gdy już wracała do wej zwykłej postaci.

Cain

Cain, kiedy zbierali chrust zniknął elfce z oczu. Oddalił się trochę i położył między krzewami.
- Kłamać to tylko ja mogę.- warknął kładąc się na boku i posmutniał.

Arianna · Gość

Gdy wszyscy już się rozłożyli, elfka wymknęła się z obozowiska. Nie była w najlepszym chumorze. Do tego nie mogła się powstrzymać by nie zajrzeć do wioski ukradkiem i odwiedzić swego nauczyciela.

Cain

Drow zagryzł wargę i niczym rozjuszone zwierze puścił się pędem zrywając z miękkiej trawy. Biegł przed siebie przeskakując kłujące krzewy i omijając drzewa.

Arianna · Gość

Arianna szła spokojnie przez las. Zdziwiło ją, iż nie spotkała żadnych elfich strażników. Zawsze byli na swych posterunkach. Wreszcie dotarła do wioski. Już chciała zmienić się w zwierze i niezauwazona przemknąc się do domu swego mistrza, gdy poczuła mrożący z żyłach zapach śmierci. Krew.
Niegdyś tętniąca życiem wioska, przypominała teraz pole po bitwie i niczym się nie różniła od miast, które odwiedzili kumatri. Zdążyli zajrzeć również tu. Ciała, ubrane w stroje koloru setek odcieni zieleni, leżały z poderżniętymi gardłami, brakującymi kończynami i z grymasami przerażenia. Arianna nie mogła pojąć, jakim cudem, tak dobrze wyszkoleni w walce elfy nie dali rady bandzie rabusi.
Wyszła zza drzew i wolnym krokiem szła przez wioskę, omijając trupy. Jęknęła cicho, widząc martwią, całą we krwi, elfkę, u której mieszkała, gdy była dzieckiem. Nagle coś w Arii się ścisnęło.
- Nauczycielu – wyszeptała i pobiegła czym prędzej do niewysokiego dębu. Wspięła się szybko po zniszczonej drabinie, nie zważając na brak co niektórych szczebli. Weszła do małego domku. Regały, gdzie niegdyś stary elf gromadził księgi, były poprzewracane. Buteleczki z kolorowymi miksturami, porozbijane. A w sam środku komnaty leżał martwy elf. Siwą brodę i długie włosy sklejała skrzepnięta krew. Piwne oczy patrzyły pustym wzrokiem gdzieś w dal. A w piersi elfa tkwił sztylet. Arianna wydała z siebie zduszony krzyk i osunęła się na kolana.
- Tylko nie to, błagam, niech to będzie sen – szeptała, połykając łzy.