 Wysłany: Sob 13:17, 19 Wrz 2009 Temat postu: |
|
| po dłuższym namyśle zdecydowałam się wstawić to coś tutaj. Liczę na Waszą wyrozumiałość
Nie mogę przypomnieć sobie Twojej twarzy. Pamiętam błękitne oczy patrzące z miłością znad okularów w brązowych oprawkach, i nos, taki śmieszny, długi, ukryty zwykle za chusteczką w kratkę. Chusteczką tradycyjną, odprasowaną w kancik, bynajmniej nie higieniczną. Miałeś uśmiech, ale nie używałeś go często. Chowałeś jak najdroższy klejnot, ten zakładany od święta i tylko dla wybranych. A przecież on naprawdę był jak diament, jasny, promienny tak bardzo, że aż cały świat stawał się piękniejszy, może właśnie dlatego, że rzadko go widział. Pamiętam, nosiłeś lnianą koszulę w kolorową kratę. Tę z krótkimi rękawkami . Teraz odziedziczył ją ten, z którego byłeś taki dumny i czasem mylę go z Tobą, gdy ubrany w tę właśnie koszulę staje rankiem w drzwiach mojego pokoju. Nikt na świecie nie umie tak opowiadać bajek – nie bajek o ptakach, zwierzętach, roślinach i pszczołach, zresztą chyba nie ma nikogo, kto wiedziałby o nich tyle. Gdy byłam mała, myślałam, że odprawiasz jakieś czary, bo pszczoły siadały Ci na ramionach i wcale nie żądliły. Do dziś pamiętam, jak siedząc na trawie pokazywałeś różnicę między królową, a robotnicą. Mówiłeś, że żyją krótko, ale mają dobre życie, bo są komuś potrzebne. Potem brałeś mnie na kolana i dawałeś miód do wygryzania, prosto z węzy, wcale nie przejmując się obiadem. Wreszcie poszłam do szkoły, a Ty byłeś taki dumny. Codziennie przyjeżdżałeś po lekcjach po swoją „małą królewnę”. Nigdy się nie spóźniałeś. Nikt nie miał tyle wyrozumiałości dla mojej matematycznej ignorancji. Pamiętam godziny spędzone z linijką i cyrklem, tysiące kartek, dziesiątki połamanych, ostrzonych zwykłym kozikiem, ołówków. Radość z każdej piątki, chyba nawet większą niż moja własna. Pewnego dnia nie przyjechałeś po mnie. Powiedzieli, że chorujesz na serce, a przecież serce miałeś zdrowe, najlepsze na całym świecie. Choroba zabrała mi Ciebie, a wraz z Tobą zaufanie do ludzi. Nauczyłeś mnie tylko, że życie jest dobre, gdy się jest komuś potrzebnym. Pamiętam, mówiłeś, że trzeba być jak pszczoła, zawsze dla innych, a nie dla siebie. Do dziś, gdy mi smutno, przychodzę tulić się do Twojego kombinezonu. Ale on już nie pachnie, jak kiedyś korą, ziołami i mydłem – mieszanką pszczelarza – zapaleńca. To nic, nadal jest Twój i tylko głupio mi, bo naprawdę nie pamiętam Twojej twarzy… |
|
| Wysłany: Pon 19:17, 25 Maj 2009 Temat postu: |
|
| ten pierwszy to chyba z rok czy dwa już ma, a drugi, hmm, chyba powstał we wrześniu | |
| Wysłany: Pon 19:14, 25 Maj 2009 Temat postu: |
|
Prześliczne Saphiro... a właściwie... od kiedy ty piszesz wiersze co? Zaskoczyłaś mnie  |
|
| Wysłany: Pon 18:53, 25 Maj 2009 Temat postu: |
|
| i kolejna odsłona;)
*** W ciemności słychać stłumione dźwięki, To deszcz, drobny, delikatny, miękki Każda kropla cichuteńko o parapet dzwoni, jak łza, którą niebo potajemnie roni, nad smutnym, nieodmiennym duszy mojej losem, tak dotkliwie zranionej codzienności ciosem... Rozpaczliwe i smutne gitary tej dźwięki są jak mej duszy długo ukrywane lęki przerażonej, samotnej, małej, zagubionej na rozstaju dróg wielu sobie zostawionej... I nie wie dusza maleńka, co jej czynić trzeba, ratunku czekać od ludzi, czy z nieba? I słucha dusza samotna muzyki pogody, jakby w niej chciała usłyszeć dźwięki cichej zgody na wolę Tego, Który na ziemię popatruje z nieba i sam wie najlepiej, co duszy płaczącej potrzeba A mała duszyczka wciąż za nowym swym pragnieniem goni i tylko deszcz nieodmiennie gdzieś za oknem dzwoni... |
|
| Wysłany: Pon 18:50, 25 Maj 2009 Temat postu: Niedopiowiedziane... |
|
| Nowe, a raczej stare, zakurzone wcielenie Saphiry;)
**** Usiądź, posłuchaj jak gwiżdże Zwariowany czajnik Chyba jedyny taki, już niepowtarzalny... Czujesz...? W powietrzu unosi się Aromat parzonej herbaty Upajający, niemal jak narkotyk... Przyszedłeś porozmawiać A ja mówię o herbacie. To dziwne, ale nie potrafię inaczej Onieśmiela mnie Twoja obecność... Zostań jeszcze... Ten dom taki pusty, Taki samotny... Za oknem pada gęsty deszcz A ten dom taki pusty... Nie zostawiaj mnie samej, Przecież boję się ciemności... Już nie rozmawiamy Nawet o herbacie Ale jej zapach Wciąż unosi się w powietrzu... |
|