Cytadela Elfów

Phoe

Chciałam napisać w innym miejscu ale doszłam do wniosku, że trzeba zamieścić osobny temat. Mam zamiar wszystko ale to wszystko z siebie wyrzucić i nie szczędzić potoku wypływającego z mej laptopowej klawiatury.

Chcę się odnieść do wypowiedzi Opiekuna w innym temacie, bo wreszcie z czymś się zgadzam aczkolwiek nie do samego końca. Cytuję:

Arianna · Gość

Podobno Ci, którzy pisać nie umieją, zaczynają uczyć innych jak pisać…

Niech to będzie motto owego posta. Nie zamierzam się tu z Tobą spierać, Sylwio. Uwielbiam dyskutować, ale tylko na poziomie. A rozmowy typu „mam swoje zdanie, twoje jest inne i basta” dyskusją nazwać nie można.
I nie, Sylwio, rozczaruję Cię, nie zjadłam wszystkie rozumy, Twojego nie tknęłam, bo boję się niestrawności

Nie chciałam, byś odebrała moje słowa w taki właśnie sposób. Jednak cóż mam powiedzieć, gdy Ty twierdzisz, że ja Ciebie nie rozumiem? Że Ty pozjadałaś wszystkie rozumy? Nie.

A wrażenie owe (wciąż o konsumpcji rozumów mowa) mogłaś odnieść, ponieważ w temacie, w którym się wypowiadałam, musiałam mówić bardzo pewnie. Mam wyrobione swoje zdanie, lecz chętnie wysłuchuje zdania innych. Jeżeli niosą ze sobą coś nowego i sens, wchłaniam je jak gąbka, jeżeli natomiast są płytkie i zbudowane na piasku, lubię je rozbijać ripostami i udowadniać rozmówcy, że stoi na niestałym gruncie. A zawsze lepiej zauważyć wcześniej, że stoi się w samym środku ruchomych pisaków, niż gdy zabraknie powietrza.

Literatura i akt twórczy, tak? Zacznijmy od tego, że każdy człowiek podchodzi do tego po swojemu. Literatura dla jednych jest przymusem w szkole, o którym mogą z ulgą zapomnieć tuż po zdaniu matury, dla innych chwilą relaksu, dla jeszcze innych – czymś bardzo ważnych, a dla kolejnych – czymś, bez czego świat byłby taki, jaki jest, bez zmian.
A akt twórczy… Ile kucharzy, tyle przepisów na jajecznicę. Tak samo z pisarzami i pseudopisarzami. Każdy ma własną drogę i własny sposób.
Na przykład według głównego bohatera Gry Anioła (Carlos Ruiz Zafón) ”Natchnienie przychodzi, kiedy człowiek przyklei łokcie do biurka, tyłek do krzesła i zacznie się pocić. Wybierz jakiś temat, jakąś ideę i zacznij wyżymać mózg, aż cię rozboli. Na tym polega natchnienie.
Natomiast pan Forrester z filmu Szukając siebie twierdzi: „Nie myśl. To przyjdzie później. Napisz pierwszą wersję... sercem. Popraw ją głową. Pierwszym krokiem do pisania jest... pisanie. Nie myślenie.”

Ja także mam swoją własną wersję, mimo iż w dziedzinie literatury jestem nikim, bo nie wydałam żadnej książki. Jednak swojej teorii na temat aktu twórczego tu nie zamieszczę, ponieważ jest bardzo osobista, jak dla każdego twórcy z resztą (w moim wypadku pseudotwórcy). A nie chce otwierać duszy i zwierzać się z czegoś bardzo intymnego w temacie, gdzie mi do owej mojej duszy mogą po prostu napluć śliną ignorancji i niezrozumienia. To byłoby bez sensu, bo: uno, rozmówca i tak nie zrozumie (albo nie będzie chciał zrozumieć!), co chce przekazać; duo, nie uzewnętrzniam się przed niewdzięcznymi słuchaczami.

Do artykułów i książek o tematyce „Jak pisać/ile ma być słów w zdaniu/zdań w akapicie/akapitów na stronie/liter w słowie/w ogóle nie pisz, bo i tak ci nie wyjdzie”, podchodzę bardzo sceptycznie i zgadzam się w pełni z mottem owego posta. Nie ma teorii dla pisarstwa, tak samo jak nie ma teorii do tego jak się kocha. Ba! Nikt nigdy nie potrafił stworzyć definicji miłości. Tak samo jest z pisarstwem. Można próbować je określić, jednak zawsze to będzie zdanie subiektywne.

Na koniec powiem tylko jeszcze, że jeżeli chce się być w czymś naprawdę dobrym, to trzeba się temu oddać całkowicie. Nie można być idealną żoną, poświęcając czas rodzinie tylko w weekendy, nie zostanie się doktorem, ucząc się tylko przed sesją, nie zostanie się pisarzem, pisząc tylko dla zabawy. Hobby to hobby, pasja to pasja, a życie to życie. Arcydzieła, stojące na półkach bibliotek i żyjące w ludzkich duszach, umysłach i oczach od wieków, wychodzą z pod pióra tych, którzy poświęcili pisarstwu całych siebie.

”Przez całe życie przeświadczony byłem, że zapisywane przeze mnie strony stanowią cząstkę mnie samego. Normalni ludzie wydają na świat dzieci; pisarze wydają książki. Jako pisarze skazani jesteśmy na to, by poświęcić im życie, choćby miały odpłacić nam niewdzięcznością. Na to, by złożyć swoje życie na ich kartach, czasami nawet, by w końcu one nam to życie odebrały…”

(Gra Anioła Carlos Ruiz Zafón)

Phoe

meadhros umarath

Pisać poezję, to znaczy płakać.
Płakać wewnętrznie - bez łez, bez łez.
Bez gniewnych gestów, pociągania nosem.
Płakać z uśmiechem tak smutnym jak klown.

Pisać poezję, to znaczy umierać.
Niepostrzeżenie - bez skarg, bez skarg.
Bez gniewnych gestów, dostojnie jak drzewo.
Niknąć z uśmiechem spokojnym jak Bóg.

Pisać poezję, to zmartwychwstawać.
Jak zmartwychwstaje nieustannie dzień.
Jak zmartwychwstaje uporczywie noc.
Pisać poezję - to bez końca żyć.

Żyć tu i teraz, i przedtem i potem.
Żyć już przed życiem, i po życiu żyć.
Żyć umierając, i umierać żyjąc.
Płakać z uśmiechem, śmiejąc się przez łzy.

Jan Rybowicz

Phoe

Piękny wiersz Wesoly

Ps. Wiem, że to był mega długi spam ale wybaczcie

Phoe

Ostatnio zastanawiałam się nad pewną rzeczą a skoro ten temat dotyczy natury moich przemyśleń, to postanowiłam je tu wyrazić.

Ostatnio ktoś do mnie powiedział „Poezją też rządzą reguły. Nie tak żelazne jak w prozie ale jednak”. No cóż, nie było to odkrywcze ale mimo wszystko w mojej świadomości nie było to aż tak oczywiste. Bo większość przyjmuje, że poezja wyrywa się ze wszystkich reguł i kanonów. A jednak przecież istnieje na tym świecie takie coś jak hymn, tren, anakreontyk, jednodniówka. Każdy z tych gatunków lirycznych rządzi się określonymi regułami. Nawet wiersz biały, który wydawałby się funkcjonować w literaturze bez określonych reguł, to jednak je posiada: brak interpunkcji, rymów. A taka już wymieniona jednodniówka, która powstała, między innymi z powodu chęci wyrwania się regułom, również tego nie uniknęła gdy autor skwapliwie niszczył wiersz po jednym dniu jego istnienia… To była reguła: trzeba zniszczyć wiersz.

Jednak trzeba też sobie uświadomić, że liryka jest mimo wszystko najbardziej podatnym na kształtowanie rodzajem literatury. Można tworzyć nowe reguły, mieszać gatunki, asymilować je i dodawać swoje koncepcje. Trzeba jednak też pamiętać o pewnej regule: musi to być poprawne gramatyczne, interpunkcyjnie i składniowo. No, chyba, że jest to celowo zamierzone, to można powyższe pominąć.

Nie jest to jednak jedyna kwestia moich przemyśleń. Od razu narzuciła mi się kwestia prozy. Arianna napisała, że nie wierzy w moc książek typu: „Jak pisać?”? Hm… a czyż pisanie nie jest niczym innym jak umiejętnością? A umiejętności się nabywa, czyż nieprawda? Kowal nie od razu jest kowalem, malarz nie od razu jest malarzem, gitarzysta nie od razu jest gitarzystą to i pisarz także. Ogólnie się przyjmuje, że aby pięknie mówić i umieć toczyć z kimś dyskusję to trzeba się z tym urodzić. A przecież już w antyku pokazano nam, że tą umiejętność, jak każdą inną można wyćwiczyć i po to tworzono szkoły retoryki. Mało tego, wydaje się logiczne, że pisania można nauczyć się z lepszym skutkiem niż na przykład rysowania czy grania bo pisanie jest typową ludzką umiejętnością (bo związaną z posługiwaniem się słowem). Ponadto minęły już czasy gdzie wyrażanie się za pomocą słowa pisanego należało do elity.

Ponadto jako, że umiejętności należy ćwiczyć i rozwijać, myślę, że dobrze wiedzieć co takie książki mają do powiedzenia, skoro już ktoś postanowił je wydać. Do tej pory jedyne co zostawało autorom to wzorowanie się na innych autorach i stąd pochodziła ich wiedza o tym jak powinno się posługiwać słowem pisanym. Teraz mamy dużo łatwiej, ktoś pofatygował się by zawrzeć gotowe od razu wskazówki. Choć myślę, że należy do tego podchodzić racjonalnie.

Nie twierdzę jednak, że każdy może od razu pisarzem zostać i po przeczytaniu jednej pozycji z serii „Jak pisać?” taki człowiek od razu będzie tworzyć wspaniałe książki. Do tego trzeba mieć jednak jakieś minimalne predyspozycje, jak z resztą do wszystkiego na tym świecie. A żeby tworzyć cudne książki to trzeba mieć do tego jeszcze masę wyobraźni i pomysłów (chyba, że są to prace naukowe to wystarczy jedynie wiedza). Ale cóż z wyobraźni i wiedzy jeśli nie wie się co z tym zrobić? Wtedy dobrze chyba sięgnąć po taką pozycję?

Moje ostatnie refleksje wyniknęły z powodu sięgania po różne książki bądź artykuły naukowe i stwierdzania jak okropnie są napisane. Niestety jeśli chodzi o artykuły sprawa jest cięższa bo taki naukowiec ma gdzieś sztukę posługiwania się słowem, co z przykrością miałam okazję doświadczyć, rozmowach z niektórymi studentami historii (tą częścią, dla której historia jest pasją i pozostaną w tym fachu). Twierdzili bowiem iż im język jako nauka nie jest do niczego potrzebny. Jak to? A jak będą chcieli napisać jakąś książkę naukową? No to w sumie nic się nie stanie… Potem najwyżej masa pracy przypadnie edytorom a to, co nie da się poprawić, przypadnie czytelnikowi. Do niego będzie należało męczenie się z tym okropnie okropnym dziełem aczkolwiek ważnym pod względem merytorycznym.

Zdaję sobie sprawę, że jest to bardzo pobieżne ujęcie tematu, choć wypociłam się na kartkę A4 czcionką 12 =D ale wiem, że można byłoby temat rozwinąć Mruga

Mam kolejne refleksje (dotyczą tego co charakteryzuje „dobrą” książkę bo operujemy bardzo ogólnym stwierdzeniem bo dobre, to znaczy jakie? tu będzie już bardzo bardzo subiektywne podejście) ale na razie nie będę was teraz zamęczać bo refleksje wciąż się tworzą. Jeśli macie jakiś komentarz do tego co napisałam walcie śmiało bo ciekawa jestem waszej opinii jak wy tą sprawę widzicie. Apeluję jednak o wymianę myśli, nie dyskusję bo dyskusja ma na celu obalenia teorii przeciwnika a nie wymianie swoich poglądów a nie chce mi się doświadczać by ktoś mnie z moich rzekomych błędów (czytaj: refleksji) starał się wyprowadzić uważając, że stoję na grząskim gruncie bo nie o to chodzi Wesoly