Cytadela Elfów

Megi

Ale ze mnie gapa! Zapomnialam przpuscic przez Worda! zmienie tresc na przepuszczona. Sorki...

Illidan

... słowa niewiele Word raczej nie poprawi... co do reszty, to nie wiem, ale warto spróbować... Wesoly

Arianna · Gość

Lepiej, naprawdę. Ciekawie i podoba mi się Wesoly

ale!

Styl zbyt potoczny... Więcej czytaj literatury pięknej. Więcej.

Akapity - mam wrażenie, że o nich zapominasz, szczególnie na początku.

Powtórzenia - cała masa...

Megi

eee i tak mało jak na tak długi kawałek tekstu... Wesoly

Arianna · Gość

Nie liczy się ilość ale jakość...

Megi

Oj, Aria kilka błędów zawsze się znajdzie.... a właśnie kończę powoli szkic II rozdziału... zostało mi do napisania 1, może 2 planowane scenki... pewnie to zrobię dzisiaj... jeśli chodzi o "premierę" II rozdziału opowieści to jest ona uzalezniona od tego czy w tygodniu znajdę trochę czasu by go poprawić. W każdym razie na przełomie pod koniec przyszłego tygodnia lub początkiem kolejnego nowy frag "ujrzy" światło dzienne....

Abigail · Gość

Niestety Arunia nie jest osamotniona w swoim zamiłowaniu do czepialstwa: ]

Megi

Abi nie ucieszysz się tym co napiszę, ale po pierwsze:

Zdań złożonych tu nie użyłam specjalnie. Ponieważ moje polonistki zawsze twierdziły, że takie "urywane zdania" nadają trochę "dramaturgii" opowiadaniu w języku pisanym i nimi to właśnie chciałam podkreślić. Czy to mi się udało? Nie wiem, nie mnie to oceniać. Poza tym, używanie zdań prostych w moim przypadku to, że tak powiem "dobry omen" pracy nad stylem. Z czego to wnioskuje? Bo już byłam w takiej sytuacji. Po podstawówce, kiedy wszyscy z klasy mieliśmy fioła na punkcie zdań złożonych i w dodatku źle skonstruowanych, polonistka z gimnazjum powiedziała, że skoro mamy problemy z ich poprawną budową, to powinniśmy zacząć używac w większości prostych zdań, potem ona się zajmnie złożonymi. No i do liceum trafiłam z dośc dobrym stylem, polonistka piątek mi nie dawała ale za to były mocne czwóry(u niej to dużo), niestety nie pracowała z nami nad stylem, więc niestety się opuściłam, ale teraz... widzę, że to powoli zmierza w dobrym kierunku.

Co do pomarańczowo- czerwonego nieba to masz rację chodziło o zachód słońca. A co do zdziwienia elfa do biegało o to, że cała wizja trwała tak długo w czasie rzeczywistym, podczas gdy jemu zdawało się to chwilą. I jeszcze jedno Gilfras człowiekiem nie jest. Jest elfem, a to oznacza, że co nieco o magii wie. I np. wie jak ocenić moc magii.

Megi

No dobra... czas na kolejny fragment Wertii... jest krótszy niz ostatni, bo następny znowu będzie dłuuuugi... ale co tam zapraszam do lektury...choć podejrzewam, że część użytkowników będzie się jak zwykle czepiać...:

II

Wioska w stepie

Było południe. Słońce bezlitośnie prażyło, rozlewając swoje świetliste promienie na wielką pustynię trawy. W odległości kilkudziesięciu mil nawet najbystrzejszy elfi wzrok nie dostrzegłby choćby odrobiny cienia. Jedynie co pewna odległość z morza stepowej trawy wystawały cierniste krzaki. W oddali majaczyły się nieznacznie rysy największego miasta kontynentu, Elkroin. Pomimo wszystkich niedogodności stepy Eidoin wytrwale przemierzał jeden z niewielu elfów-handlarzy. Tak, w Świecie Ósmego Wymiaru elfy wyjątkowo rzadko trudniły się tym fachem. Jeśli już, któryś z elfów poczynał zajmować się tym zawodem, pielęgnowano tą tradycję z pokolenia na pokolenie w danym rodzie. Tymczasem ten elf był całkowicie nowym w tym fachu, nie należał do żadnego znanego w Wertianie elfiego rodu, nic więc dziwnego, że pomimo długiej, kilkumiesięcznej podróży z wieloma postojami sprzedał niewiele ze swojego asortymentu. Teraz jednak, jego wóz ledwo do połowy wystawał ponad rośliny.
- Zatrzymamy się tutaj chwilę na popas.- Gilfras, bo tak miał na imię elf, powiedział ni to do siebie, ni to do swojego konia, Hremara.
Zwierzę towarzyszyło mu już od opuszczenia granic Troudien i od tego czasu stało się najlepszym przyjacielem brązowowłosego elfa. Hremar był doskonale wyćwiczonym i posłusznym koniem, nigdy nie oddalał się dalej od swego właściciela dalej niż na kilka kroków. Może dlatego, że Gilfras naprawdę się o niego troszczył. Teraz, gdy elf uwolnił go na chwilę od wozu, też oddalił się na niewielką odległość. Biała maść konia łatwo powalała go odróżnić od otoczenia. Gilfras usiadł na ziemi i wyjął z torby suchary.
„ Trzeba będzie wkrótce coś kupić, prowiant powoli się kończy. Ale przed wieczorem może będziemy już w Elkroin. Mam nadzieję, że utarg będzie większy niż zwykle” - pomyślał i miał zaczynać jeść pierwszego suchara, gdy nagle poczuł czyjąś obecność. Misternie robiony łuk już po chwili był w dłoniach elfa. Napiął go i skierował w stronę, z której dochodziła aura nieznajomego. Nagle usłyszał krzyk:
- Cholibka! Niech Upiory wezmą tego przeklętego węża!
Elf natychmiast pobiegł w stronę głosu. Po krótkiej chwili szybkiego biegu ujrzał leżącego na ziemi krasnoluda, trzymającego się kurczowo za lewą kostkę. Na jego twarzy malował się wyraz okropnego bólu, a spod dłoni wypływały dwie strużki krwi. W tej chwili jednak uwagi krasnoluda nie przykuwała jego dość poważna rana, lecz nagłe pojawienie się nieznajomego elfa. Ranny patrzył teraz na niego gniewnymi oczyma.
- A jaśnie wielmożne elfiątko czego?- mruknął krasnolud z nieukrywaną ironią.
Stosunki pomiędzy Troudien a królestwem Greterth nigdy nie należały do najlepszych, a po pojawieniu się Upiorów Zmroku nie uległy żadnej poprawie, choć zarówno krasnoludy jak i elfy znosiły nie małe cierpienia ze strony Upiorów. Każda z nich dalej pielęgnowała swoją domniemaną wyższość. Jednakże Gilfras dorastając na Lorfitien, nie znał dobrze tych „zwyczajów” i był nieco zdziwiony chłodnym przyjęciem, zwłaszcza że po bagażu krasnoluda widać było, iż nie zna się na lecznictwie, więc nie zbyt mógł sobie pomóc. Gilfras jednak postanowił być uprzejmy i nie zareagować na zaczepkę:
- Widzę, że ukąsił cię wąż. Chciałbym pomóc. Znam się na tym.
- Niby strzelając do mnie i skracając moje męki? Nie, dziękuję bardzo.
- Nie…- dopiero teraz elf przypomniał sobie o wyciągniętym łuku. Natychmiast przewiesił go przez ramię. – Pozwól, że wrócę do moich bagaży po leki. Zaraz się tym zajmę.
Zabrzmiało to nad wyraz uprzejmie, jednak elf nie czekał na zgodę krasnoluda.
- Długo jeszcze? To pieczenie jest nie do zniesienia!- zakrzyknął ranny, gdy Gilfras nie wracał zbyt długo.
- Spokojnie, spokojnie już mam!- odkrzyknął Gilfras i za chwilę wyłonił się za wysokiej stepowej trawy, po czym zaczął opatrywać ranę nieznajomego i wyjaśniać:
- To maść z emoites. Za chwilę możesz się poczuć trochę senny, ale to będzie znaczyło, że zioła oczyszczają krew z jadu.
- Że co?! Senny?!- krasnolud w momencie zabrał nogę spod rąk Gilfrasa.
- Spokojnie, chcę tylko pomóc.
- Tak, oczywiście… raczej uśpić i okraść!
- Po pierwsze elfy nie kradną, po drugie gdybym chciał to zrobić nie uprzedzałbym cię o tym! A teraz daj sobie pomóc, bo za chwilę może być za późno.
Nieznajomy krasnolud z kwaśną miną przysunął na powrót nogę. Nie miał zbyt wielkiego wyboru, jak tylko zaufać elfowi. Gilfras ponownie zajął się raną, nacierając ją zielonkawą maścią z ziół. W tym momencie z ranek zaczęła wydobywać się odurzająco słodka woń. Krasnolud zaczął nerwowo mrugać oczami, starając się nie poddać pragnieniu snu. Po chwili jednak zapach rozpłynął się w powietrzu, a ból ustąpił. Był wdzięczny elfowi za okazaną pomoc, ale nie ufał mu jeszcze zbytnio.
- A właściwie to czemu mi pomogłeś?- zapytał wciąż trochę krzywo patrząc na elfa.
- W podróży zawsze trzeba sobie pomagać. I nie ważne, czy się jest elfem, krasnoludem czy człowiekiem. Nigdy nie wiesz, czyja pomoc ci się kiedyś przyda.
- Szczerze mówiąc, masz sporo racji, elfie. Ale to nie usprawiedliwia twojej pomocy, jeśli wziąć pod uwagę stosunki między Troudien a Greterh.
- Nie wychowałem się w Troudien. Nie znam wertiańskich relacji międzypaństwowych i nie obchodzą mnie one.-wzruszył ramionami Gilfras.
- To w takim razie… jesteś z Lor…. Cholibka! Nigdy nie mogłem się połapać w tych waszych nazwach! Ledwo wymawiam Troudien… Wybacz.
- Z Lorfitien. Tak. Tam dorastałem. A na Wertianę przybyłem zupełnie niedawno. – odparł z lekkim rozbawieniem elf, podając krasnoludowi rękę.- Ale mam nadzieję, że moje imię będziesz w stanie wymówić. Nazywam się Gilfras.
- Gilfras. Tak… myślę, że nie będę miał z nim trudności- uśmiechnął się w końcu krasnolud i odwzajemnił uścisk.- Jestem Drimther.
- Ciekawe imię.
- Twoje również.
- To dokąd zmierzałeś Drimtherze?
- Do Elkroin. Liczę, że sprzedam tam kilka krasnoludzkich skarbów.
- No tak. Ja również podróżuję w tamtą stronę. Nie będziesz miał nic przeciwko wspólnej podróży?
Propozycja zbiła krasnoluda z tropu. Może i Gilfras nie wychowywał się w Troudien i nie zna się dobrze na relacjach na Wertianie, ale proponować tak od razu wspólną podróż krasnoludowi? To nie podobne do elfa. Drimther wahał się. Gilfras uratował go w końcu przed powolną i okrutną śmiercią, a z drugiej… on właśnie był ELFEM! Drimther, jak każdy szanujący się krasnolud, był wyjątkowo dumny, lecz z drugiej miał swój honor i wiedział, że za uratowanie życia trzeba się odwdzięczyć. A w obecnej chwili nie mógł zrobić niczego więcej jak przystać na propozycję elfa. Gilfras pomógł krasnoludowi wstać.
- Dam radę iść sam.- prychnął Drimther. W niesmak mu była aż taka życzliwość ze strony elfa. Spróbował zrobić krok, ale zachwiał się. Wbrew pozorom był jeszcze trochę osłabiony.
- Chyba jednak nie.- stwierdził elf i znów pomógł nowemu znajomemu.
Powoli doszli do miejsca, gdzie Gilfras zostawił swój wóz i konia. Drimther usiadł na ziemi, elf zaczął sprawdzać dobytek. Na szczęście nic nie zginęło. Nawet ten jeden, najmniejszy i najcenniejszy pakunek. Odetchnął z ulgą.
- Wiele towaru wieziesz do Elkroin.- zagadał krasnolud.
- Zgadza się. – elf przez chwilę przyglądał się rozmówcy, tak jakby chciał z jego oczu wyczytać czy można mu ufać. Pochwili jednak dodał:
- Pójdę po twoje rzeczy. Popilnujesz towaru?
- Dobrze.- odpowiedział Drimther.
Gilfras już miał zniknąć w trawie, gdy krasnolud zadał mu pytanie:
- Zaraz, zaraz, a dlaczego aż tak mi ufasz?
- Bo gdybym ci nie pomógł, właśnie zaczynałbyś rzucać się na wszystkie strony z bólu, jaki rozdzierałby twoje ciało od środka! Zawdzięczasz mi życie, krasnoludzie.- odburknął Gilfras.
- Racja.- stwierdził krótko Drimther, krzywiąc się. Elf mówił prawdę.
Teraz już Gilfras mógł spokojnie przedzierać się przez trawska Eidion i dotrzeć do miejsca spotkania krasnoluda. Drimther miał mniej towaru od elfa, lecz jak sam nazwał były to same skarby. Nawet Gilfras zorientował się, że ma do czynienia z rzadkimi i mało dostępnymi rzeczami. Nie myśląc zbyt długo wziął ile mógł i zaniósł je z powrotem. Wrzucił towary Drimthera na wóz i powiedział:
- Czas ruszać.
Na te słowa krasnolud wstał i wgramolił się obok woźnicy. Gilfras dał Hremarowi znać, że pasażer już jest na miejscu i mogą jechać dalej.
Tymczasem dzień zaczynał chylić się już ku końcowi. Pomarańczowy blask zachodzącego słońca zaczął powoli rozlewać się po zielonej pustyni. Wóz powoli zbliżył się do małego pagórka i leniwie wspinał się na niego. Zanim jednak wędrowcy dojechali do jego szczytu, zaczęło się już ściemniać.
- Nie zdążymy przed nocą do Elkroin.- stwierdził Drimther. W jego głosie dało się usłyszeć nutkę przerażenia.
- Jakoś damy im radę.- elf nie chciał wspominać towarzyszowi o kamieniu, który kilka miesięcy temu uratował jemu i Asmalli życie.
- Nie sądzę. Jeszcze nikt tego nie dokonał.
- Zdziwiłbyś się.- Gilfras popatrzył z ukosa na krasnoluda.
- Nie mów…
- Skoro, nie chcesz to nie. Ale powiem ci jedno. Nie mam najmniejszej ochoty po raz drugi przez to przechodzić.- elfowi przypomniały się dramatyczne wydarzenia, kiedy ginął Celtim. Wyrzuty sumienia nadal go dręczyły. Nie mógł pogodzić się ze sratą najlepszego przyjaciela. Gilfras jednak nie powiedział jednak niczego więcej. Popędził jedynie konia.
W końcu wóz znalazł się na szczycie. Ku ich uldze okazało się, że za wzgórkiem znajdowała się mała…:
- Wioska?! Myślałem, że do Elkroin nie ma już żadnej miejscowości.- na twarzy elfa odmalowało się niemałe zdziwienie.
- To Quaimon. Nie zaznacza się go na mapach, jest zbyt małe. Ale za to jest tam przytulna, mała karczma, w której można się schronić przed Upiorami.- skomentował Drimther, zadzierając ręce na myśl o wybornym piwie i jadle, jakie podawano w tutejszej oberży.
- Dobrze, zobaczymy, czy naprawdę jest taka przytulna.- elf pociągnął znowu za lejce i zaczęli zjeżdżać w dół, w stronę Quaimon. Wioska składała się jedynie z gościńca, kilku chat oraz oberży. Nic nadzwyczajnego, ale zawsze to jakieś schronienie przed niebezpieczeństwami nocy.

***

- Piwo!- zakrzyknął Drimther do karczmarza, gdy tylko postawił swoja nogę w progu oberży.
- Dwa!- zawtórował mu Gilfras, po czym podszedł do gospodarza i poprosił o nocleg na dwie noce: dzisiejszą i jutrzejszą. Zamierzał bowiem spróbować sprzedać co nieco mieszkańcom wioski. Na razie wychylił swój kufel i skierował się do pokoju.

***

Było już późne popołudnie. Gilfrasowi udało się sprzedać część towaru. Jednak powoli tracił już nadzieję, że coś niezwykłego się jeszcze dzisiaj wydarzy. W tym samym momencie jego wzrok przykuła mała, może siedmioletnia dziewczynka, prowadzona za rękę przez kobietę, która najprawdopodobniej była jej matką. Dziecko obserwowało lecącego nieopodal pięknego motyla o niebieskich skrzydełkach. Owad w pewnej chwili, widząc że nie ma w pobliżu żadnych kwiatów, odleciał w stronę elfa. Teraz uwaga dziewczynki przeniosła się z motyla na nieznajomego i jego stragan. Natychmiast wyrwała się z ręki matki i podbiegła do straganu. Dziewczynka szukała czegoś, co by było warte jej uwagi. W pewnej chwili wzrok dziewczynki się zatrzymał i spoczął na małej szkatułce, ustawionej z boku. Dziewczynka wzięła ją do ręki i delikatnie otworzyła. W środku na turkusowym, aksamitnym podłożu leżał maluteńki zielony kryształ. Młodziutka nieznajoma spojrzała z zaciekawieniem na elfa:
- Magiczny?
Gilfras już miał jej odpowiedzieć, ale w tym momencie matka dziecka zabrała szkatułkę i odłożyła ja na miejsce:
- Mirallo, idziemy już późno.- zwróciła się do córki.
- Ale, mamo ja chciałam tylko…
- Idziemy…
„- Czyżby ta mała… miała być… wybranką?!”- szybka, ale zastanawiająca myśl przemknęła przez głowę Gilfrasa.- „Jako pierwsza zwróciła uwagę na szkatułkę… i to jej pytanie… ale to jeszcze dziecko…muszę się o niej dowiedzieć czegoś więcej…” .

Illidan

... poza uwagami z GG nie mam takich większych zastrzeżeń... Wesoly

dostrzegam Twoje prace nad poprawianiem stylu i przyznaję, że owoce już są... Wesoly

teraz potrzeba tylko pisać, pisać i jeszcze więcej pisać... Jezyk

... krasnolud sympatyczny... Kwadratowy

ogólnie fragment uważam za udany... Wesoly

Megi

o ba dzieki Ill... skończyłam rozdział wcześniej bo Drimther miał być planowo jedynie epizodyczną postacią, ale... nie zrobię Wam tego znowu... myślę, że jeszcze pośmiejecie się troszkę z tego krasnoluda...

Arianna · Gość

Zgodnie z życzeniem Megi, wydajemy wspólny wyrok (Aria & Abi). Moja droga, na Twoją własną odpowiedzialność, sama chciałaś... Mruga

No to hop...

Opiekun

Arianna · Gość

Spróbuję ustosunkować się do powyższej prośby, aczkolwiek wczorajsza rozpierająca nas energia przy omawianiu pięknych i zadziwiających spraw literackich w kontekście twórczości Megi, była tak niepohamowana, że nie mogłam się powstrzymać i nie wydać ostatnich pieniędzy na dzwonienie do mistrza mego w tej dziedzinie, pomijając fakt, że wyrwałam do z głębokiego snu...

Przepraszamy Megi, co do sprawy łuku, przepraszam Kubę za wybudzenia go ze, z pewnością, głębokiego snu i bijemy czołem przed wami wszystkimi

A&A

Megi

Dziękuję baaaarzo A&A company.... też uważam że ten rozdział wymaga poprawy... choć z niektórymi uwagami, to jednak sa one pomocne...

A tera inna sprawa nie mam pojęcia kiedy pojawi się kolejna część bo wielkimi krokami zbliża się tzw. maraton, czyli w moim słowniku duuuuża ilość kolokwiów w niewielkich odstępach czasowych.... więcej czasu będe miała najprawdopodobniej dopiero na początku grudnia i wtedy zacznę coś "skrobać"...

P.S. Ario a jak mówiłam że mam podobny pomysł to nie chciałaś wierzyć...