Cytadela Elfów

Saphira

Zbiorek baśni powstałych za namową mego Przyjaciela. (osoba zainteresowana wie o kogo chodzi;))

Opowieść I: "Zamek na skałach"

Żałosna pieśń zachodniego wiatru niosła się wybrzeżem łącząc swe tony z dźwiękiem huczących fal, które długimi językami lizały podstawy wystających skał. Straszliwy łomot niemalże poruszał ziemię w posadach. Gwiazdy dotąd niewzruszenie wiszące na granatowym sklepieniu, zadrżały lekko , tak iż wydawało się , że lada dmuchnięcie strąci je z nieboskłonu .
Była to jedna z tych złowrogich nocy, o których po karczmach krążyły najdziwniejsze opowieści.
Powiadano, że wiatr zawiera w sobie wołanie królewny, która wiele lat wcześniej mieszkała w nadmorskim zamczysku, a zaginęła w niewyjaśnionych okolicznościach podczas jednego z szalejących sztormów. W opowieści starych ludzi tkwiło być może ziarenko prawdy, albowiem na jednej z wystających skał istniały rzeczywiście potężne, starodawne mury, których pochodzenia już nikt nie pamiętał. Gdyby jakiś zbłąkany wędrowiec przypadkiem znalazł się w tych stronach, dostrzegłby ponury zarys sylwetki zamczyska dumnie górującej nad bezkresem morskich wód.
Stało tam niewzruszone, pełne dostojeństwa, choć ostre powietrze smagało bezlitośnie.
Potężne obwarowania pachniały solą i wodorostami, a w ścianach słychać było przeciągłe wycie wiatru, które, gdy dobrze się wsłuchać przypominało rzewne tony starodawnej pieśni. Dawno zapomniane strofy rozbrzmiewały płynnie, równo i subtelnie opiewając lata świetności zamku.
Komnaty wypełniły się muzyką. Nagie ściany pokryły grube gobeliny, a w kominku płonął wesoły ogień. Królewna siedziała na w fotelu przędąc. Nici śmigały we wprawnych palcach, kołowrotek terkotał radośnie. Emilia lubiła to zajęcie, choć rzadko zdarzało się, by jej na nie pozwalano.
- To nie robota dla panny twego stanu- mawiała matka, jeśli tylko zauważyła poczynania córki. –Ręce zniszczysz, dziecinko- dodawała tonem usprawiedliwienia.
Tego dnia, jednak nikt nie sprzeciwiał się dziwnym upodobaniom królewny.
Królewska para wyjechała w podróż zostawiając córkę pod opieką starej ochmistrzyni, która pozwalała jej na wszystko.
Emilia przerwała pracę wsłuchując się w skowyt wiatru zmieszany z hukiem szalejącego sztormu. Uwielbiała taką pogodę. Było w niej coś tajemniczego, a ona lubiła tajemnice. Nie zważając na chłód, wyszła na balkon. Wpatrzyła się w morze. Miało barwę płynnej stali i wcale nie było szlachetne, czy dumne. Przeciwnie, wyglądało tak, jakby żądało ofiary. Królewna wychyliła się nieco. Odpięła diamentowy naszyjnik i ze słowami „Oto twa ofiara” rzuciła w odmęt fal. Morze jednak nie uspokoiło się. Spienione wody wystąpiły z brzegu. Przerażona nagłą zmianą, Emilia próbowała uciec, jednak nie zdążyła. Fale porwały ją ze sobą.
Odtąd każdej sztormowej nocy wśród wiatru słychać żałosny dziewczęcy jęk. Mówią, że to Emilia żegna się ze światem.

Megi

Straszn(i)e dobre...

Opiekun

Ciekawe, z lekkim dreszczykiem ale dobrze, że krótkie. Gdyby to było dłuższe to opisy byłyby nie do zniesienia (może trochę za dużo patosu) ale w sam raz na opowieść przy ognisku.

Ciekawie, Saphiro Mruga

Saphira

bo też taką ma formę, to nie książka, lecz gawęda, taka właśnie ogniskowa

Phoe

Dlaczego u licha znowu są angielskie imiona? Czy to jakieś zboczenie??? Jezyk

Po Polsku bym poprosiła. Albo przynajmniej trochę zabawy z językami; mile widziana łacina. Ale jak to mówili Czarni "na Wielkie
Słońce", czemu musi mi się ta Emma kojarzyć z na przykład Emmą Watson? Skojarzenie iście niewdzięczne.

Poza tym dobre, rzekłabym klimatyczne aż milusio. Wcale nie zgodziłabym się, że za dużo patosu. To była kreacja na opowieść ustną a opowieści ustne zawsze mają coś z dostojeństwa i pewnej dozy patetyczności. Z resztą słusznej, bo czym byłyby wówczas takie opowieści? A że krótko, fakt. Spodziewam się więc może jakiegoś cyklu?, rozwinięcia?, wplecenia głównej fabuły?

W każdym razie weny życzę.

Saphira

wedle życzenia, imię uległo zmianie. Rzecz jasna, opowieści będzie więcej

Lakhibakshi

I bardzo dobrze! Wesoly

[takie opowiadania lubięęęę

hiacynt

mówiłam ci, że podoba się. I dziękować Mruga

Saphira

cieszę się, że się podoba, szkoda tylko, że nie wiecie komu za to dziękować Mruga

Megi

A ja wiem a ja wiem! i podpowiadam: nie mi!

Saphira

jasne, Megi, że wiesz, a ta osoba, jak znam życie się nie odezwie;)

Phoe

O wiele lepiej z Emilią :>

Saphira

cieszę się. Obiecuję następnym razem polskie, łacińskie i greckie imiona

hiacynt

mogę prosić o łacińskie Quietus?

Saphira

skąd je wzięłaś?