Cytadela Elfów

Saphira

***
Nicole leżała w łóżku wsłuchując się w równomierne odgłosy padającego deszczu. Cichutkie kapanie uspokajało ją, było jak balsam na skołatane nerwy.
Od ostatniej wizyty Danielle, to znaczy od czterech dni, Nicole stała się ponura i milcząca. Nie odzywała się do nikogo, a na uprzejme pytania pielęgniarek odpowiadała mrugnięciem.
Kiedy odwiedzali ją Danielle i Filip, rzecz jasna, zawsze razem, dziewczyna zamykała oczy. Gdyby mogła nakryłaby się po uszy kołdrą, ale w obecnym stanie, nie było o tym mowy. Pozostawało. więc tylko udawanie snu. Nicole robiła to bardzo często, nie tylko w czasie odwiedzin pary młodych lekarzy, ale również na obchodzie, w czasie posiłków. Teraz , w porze popołudniowej sjesty, kiedy pozostali pacjenci siedzieli w świetlicy, lub rozlokowani po salach, grali w karty, a lekarze zajmowali się nagłymi przypadkami, Nicole mogła wreszcie pomyśleć spokojnie.
Ta lekarka powiedziała, że z czasem nauczę się żyć w nowej rzeczywistości. ale nie wierzę w to, niemożliwe…
Przypomniała sobie, jak kiedyś, dość dawno temu, gdy była jeszcze mała, pojechała z rodzicami na wczasy nad morze. Spędzili ze sobą cudowny tydzień. Mama była taka śliczna i wesoła, a ojciec nie widział świata poza żoną i sześcioletnią wówczas, córeczką. Pewnego dnia, podczas popołudniowego spaceru, natchnęli się na kobietę w średnim wieku popychającą osobliwy wehikuł, jak później dowiedziała się Nicole, wózek inwalidzki, na którym siedział może dwunastoletni chłopak. Zdziwiona dziewczynka zapytała rodziców, dlaczego tak się stało, ale oni kazali jej się uspokoić, po czym szybko zmienili temat.
Od tamtego czasu minęło ponad dziewięć lat i tak wiele się zmieniło...
Ojciec odszedł od nich półtora roku temu, matka szybko znalazła innego i najwyraźniej zapomniała o córce. Nawet teraz przebywała w Mediolanie na jakimś półrocznym kontrakcie menadżerskim.
Nicole bardzo przeżyła rozstanie rodziców, zupełnie nie dawała sobie z tym rady. Ten incydent z tabletkami był jej ostatnią próbą zwrócenia na siebie uwagi ojca, a może nawet scalenia rodziny.
A teraz miała do końca życia tkwić na wózku inwalidzkim, jak ten chłopak, którego widziała przed laty na molo . To miała być cena za miłość… Stanowczo to zbyt wysoka stawka, nigdy się z tym nie pogodzę, nigdy, nigdy, nigdy! Nicole płakała czując, jak słone kropelki spływają jej do gardła.

Dijkstra3

ciekawe:) czekam na więcej:)

Opiekun

Pisz, pisz Saphiro. Idzie Ci naprawdę całkiem nieźle Mruga

Saphira

Dziękuję. Przyszedł czas na usprawiedliwienie długości fragmentów. Są takie, ponieważ ten temat jest mi w pewnym sensie bliski,ale i też wyjątkowo trudny

Saphira

***
- Pater noster, qui est in coelis, sanctificetur , Nomen Tuum, fiat voluntas Tua…- modlitwa płynęła prawie nieświadomie. Nie tak dawno temu Nicole nauczyła się formuły po łacinie. Ten język jakoś bardziej pasował do rozmów z Bogiem, był bardziej podniosły i doskonały. Podczas modlitwy twarz dziewczyny rozjaśnił delikatny uśmiech.
Drzwi sali otworzyły się z cichym skrzypnięciem.
- Widzę, że się obudziłaś. – stwierdziła pielęgniarka z uśmiechem – Bardzo dobrze, przyniosę Ci coś do zjedzenia
Nicole mrugnęła lekko. Tak było łatwiej, przynajmniej nikt nie usłyszy jak drży jej głos.
Chwilę później drzwi uchyliły się ponownie. Tym razem pielęgniarka przyniosła talerz jakiejś zupy.
-To krupnik- powiedziała stawiając talerz na szafce przy łóżku, po czym przystąpiła do unoszenia wezgłowia trochę wyżej, tak, by Nicole nie zakrztusiła się podczas karmienia.
- Nie dasz rady zjeść sama, więc Ci pomogę- kobieta usiadła na łóżku , a widząc, że Nicole odwraca głowę, zapytała łagodnie:
- Nie lubisz krupniku?
- Nie chcę, żeby mnie pani karmiła. To głupie.- odpowiedziała dziewczyna lekko się rumieniąc.
- To wcale nie głupie. Posłuchaj. Twój mózg trochę się zepsuł i na razie nie jest w stanie wykonywać Twoich poleceń, dlatego muszę pomóc Ci przy jedzeniu, ale obiecuję, przyjdzie taki moment, kiedy będziesz mogła zrobić to sama. To wymaga czasu i sił, dlatego musisz jeść.
Nicole posłusznie przełknęła łyżkę zupy po czym zadała nurtujące ją od dawna pytanie
- Jak długo to potrwa?
- Nie wiem, kochanie, naprawdę nie wiem…- pielęgniarka pogładziła Nicole po policzku, po czym wyszła zabierając pusty talerz.

hiacynt

aj. małe kawałki, ale zgrabne. czekam na cd!

Megi

Całkiem niezłe, choć Uluś ale mogłaś bardziej dopieścić ten kawałek. Zwłaszcza końcówkę.

Saphira

Noc była ciemna i cicha. Pomieszczenie pachniało, jak zwykle, mieszanką lizolu i leków- typowo szpitalna woń. Łóżko pod oknem wciąż jeszcze zajmowała długowłosa blondynka. Po raz pierwszy od wielu dni naprawdę spała i to spokojnie, bez żadnych snów. Wtem w ciszy rozległ się przeraźliwy pisk, długi, o wysokim kakofonicznym brzmieniu. Linia obrazująca pracę serca początkowo drgała jak szalona, aż w końcu stała się idealnie ciągła. Nicole odeszła. Odeszła spokojnie, bez bólu. Jej mała duszyczka przeszła przez świetlistą bramę do świata, gdzie nie ma już cierpienia, wprost w ramiona kochającego Boga.
***
Gdy lekarze następnego dnia rano, weszli na OIOM , dostrzegli, że Nicole jeszcze śpi. Była wyjątkowo pogodna, widać śniło jej się coś przyjemnego. Nikt nie zwrócił uwagi na fakt, że monitor nad jej głową wciąż jeszcze piszczy przeraźliwie.
- Nie budźmy jej, tak słodko śpi – szepnął Filip, uśmiechając się lekko
Danielle, jednak nie wytrzymała. Podeszła do łóżka, chcąc sprawdzić, jak dziewczynka się czuje. Cichutko, by jej nie obudzić, usiadła na pościeli.
- Tak, Filipie, śpi… Ale nie obudzisz jej… Nikt jej już nie obudzi…- dopiero po chwili do Danielle dotarło, co właśnie powiedziała. – Mała nie żyje, musiała odejść w nocy, spójrz, jak ładnie się uśmiecha. To lepiej… nie będzie cierpieć, nie pozna, jaki świat jest okrutny. – jedna samotna łza błysnęła w oczach lekarki, ale wciąż się uśmiechała.
-Chodź, nie jesteśmy jej już potrzebni, ma teraz lepszego Opiekuna. – Mężczyzna delikatnie przytulił przyjaciółkę.
Oboje wrócili do codziennych zajęć.
W ciągu życia zawodowego mieli jeszcze wielu pacjentów, nigdy jednak nie zapomnieli małej dziewczynki, która tak bardzo ich do siebie zbliżyła.
Po latach, siedząc na ławce, w wiekowym ogrodzie przed domem , który był ich wspólnym, z rozrzewnieniem wspominali swą małą pacjentkę
- Pamiętasz? była taka pogodna, nawet w trudnych chwilach…
- Nasza Nicole jest do niej tak podobna….

Dijkstra3

naprawdę fajne szkoda że takie krótkie. Może napiszesz co się dalej działo z Danielle? Wesoly

Jestem bardzo ciekaw

Megi

ja też tylko ich nie zabijaj bardzo Cię proszę...

Saphira

oj ludzie, przeczytajcie do końca

Megi

Ładne zakończenie... Wesoly