Cytadela Elfów

meadhros umarath

Kolorowe wozy cygańskie
I ich melodie wesołe
Odjechały i nie wrócą
Już tu
Biedne, szare cyganki
I ich smutne zaklęcia
I fusy, co na dnie szklanki
Tu…
Gitara cygańska,
W kącie, bez strun
Wyłamuje nam języki
Trudną mową,
Szybką melodią

Kiedy zmrok nad miastem
Rozpościera swe ramiona
Nikt nie zauważy
Jej pięknej twarzy
Kruczych włosów
I że piękne wargi młode
Szepczą zapomniane
Słowa kolorowe

(bez ładu i składu)

Megi

Mead... ładny wiersz... a co do chaosu, to parafrazując pewnego znanego wszystkim dramatopisarza: "W tym chaosie jest metoda" Wesoly

meadhros umarath

A!
Nie!
le!

Czy ten deszcz pada dla mnie?
A może to Twoi przyjaciele opłakuję mnie właśnie teraz? Płaczą nad moimi grzechami. Tak mi przykro… Ale ja nie wiem… wiesz, ostatnio dużo podróżuje. Daleko podróżuje, czasem boje się że bładze… Co ja mówię! Kłamstwa! W ogóle tak nie myślałem. Było pięknie, ale się pogubiłem. I teraz nie wiem czy jest pięknie czy nie, bo klucze gdzieś bocznymi ścieżkami. Ale! Pójdę dziś się poradzić kogoś, co z tym wszystkim zrobić. Bo ja nie wiem. Ale chyba jest dobrze. Mam nadzieję. Pomódl się za mnie. Dzięki z góry. A ja lecę w góry! Ale te będą inne niż zwykle. Zobaczymy co nas spotka.
Do zobaczenia niedługo mam nadzieję i to zdanie będzie wyjątkowe bo bez znaków interpunkcyjnych dobrze

Pozdrawiam!
Zdaleka

meadhros umarath

Cześć.

Kurcze, niby wszystko dobrze, ale wiesz… Co ja Ci będę tłumaczył, przecież widzisz co się dzieje…
Ja mówię ,,teraz”!
On mówi ,,poczekaj!” ,,Poczekaj do koncertu SDMu!”

I wiesz, chce się wyrwać, żeby ktoś dostrzegł nareszcie to wszystko co ukrywam, a czego jest tak wiele… ale… ech…

To chyba przejściowe…

Trzymaj się!
Namiejscu

meadhros umarath

No cześć.

Pamiętasz…?
,,Być takim malutkim…
jak ziarenko piasku malutkim
człowieczkiem, którego nikt
nie zauważa i którego tym samym
nikt nie może poniżyć.
Mógł bym cicho zakradać się do czyjegoś ucha
i podpowiadać komuś w trudnych chwilach
jak żyć.”
Sam to pisałeś rok temu. A teraz co? Wielka zmiana? Nie wydaje mi się. Myślę, że wtedy, rok temu, byłeś trochę mądrzejszy i wiedziałeś co robić, a teraz się trochę pogubiłeś. Przeczytaj to sobie raz jeszcze i pomyśl co powinieneś robić i rób to.

P.S. Tak patrzę na ten list i wiesz co mi się wydaje… Że to jest najnormalniejszy list z tych wszystkich, które Ci do tej pory wysyłałem. Hm… Może to dlatego, że ta sytuacja tego wymaga. Tak. Niektóre sytuacje wymagają czasem od nas normalności…

P.P.S. A! Już wiem o co ci chodziło z tą Patagonią!

Powodzenia!
Z And..

meadhros umarath

Dlaczego?...

Dlaczego wciąż nachodzisz mnie?
Nie jestem przecież, już taki jak dawniej.
Dlaczego wciąż nachodzisz mnie?
Czemu przychodzisz do mnie we śnie?

Dlaczego ciągle mówisz ,,nie”?
Chociaż o ni nie pytam Cię...

Odejdź stąd, zostaw mnie.
Daj mi spokój, znów żyć chce!
Ty odejdziesz, ja zapłacze,
minie szybko smutek ten.
Ty zapomnisz, ja zobaczę,
że mnie dopadł własny cień…
że straciłem życia cel…

meadhros umarath

No, hej.

Jakoś sobie radze.
Nie jest źle.
Czasem coś gnębi mnie we śnie,
ale to chwilowe.

Życie pędzi,
a ja próbuję za nim nadążyć…
…jak ten Syzyf.
No bo przecież i tak nie nadążę,
daremny mój wysiłek.

Dużo ostatnio piszę,
bo tabletek potrzebuję,
Także (jeżeli możesz),
podejdź (jak będziesz miał czas),
do apteki.

Tej o której pan G.T. śpiewa,
dobrze?
Mam nadzieję, że trafisz.

No, trzymaj się.

Pozdrawiam
Zawczasu

Opiekun

Brawo...

meadhros umarath

Dzięki

meadhros umarath

Chciałem…

,,chciałem coś pisać
co ? co ? co ? co ?...”
Stanisław I. Witkiewicz

Myślałem co napisać…
O niczym specjalnym – stwierdziłem w końcu. ..
Dobrze będzie jeżeli napisze po prostu o życiu…
Lecz… Stał się problem…
Ech… Trudno powiedzieć…

Się pisze ,,życie”, a się myśli całkiem co innego…
I nie wiem w końcu nic…
Everything…

meadhros umarath

Niepowrót

- Już ciemno… – stwierdził.
Ona kiwnęła głową nie spuszczając wzroku z jego twarzy.
- Powinnaś już wracać – powiedział, a ona znowu, jak przedtem delikatnie skinęła głową.
- Powinniśmy – dodała.
- Nie - odparł – Ja musze zostać.
- Niczego nie musisz.
- Oni tego nie zrozumieją – powiedział kładąc jej dłoń na ramieniu.
- Nie muszą… Ważne, że ja rozumiem… i Ty…
- I te Pola Elizejskie… - szepnął, po czym oboje odeszli znikając za przydrożną kapliczką. Za Kapliczką Szczęśliwych Powrotów.

meadhros umarath

Zapomnienia

Tego dnia w bibliotece miejskiej było nadzwyczaj spokojnie, jedynie kilku studentów tutejszych uczelni i mały chłopiec czytający z wypiekami na twarzy jakąś książkę fantastyczną, którzy mącili zakurzony spokój tego miejsca.

- Przepraszam. mogła byś się troszeczkę przesunąć? – powiedział przerywając ciszę szeptów i przerzucanych delikatnie stron książek chłopak, który dopiero co wszedł do biblioteki – Nie można przejść.
- Przepraszam – szepnęła leząca na podłodze i czytająca książkę dziewczyna podkulając nogi i robiąc tym samym przejście między regałami..
- Dzięki. – powiedział przechodząc, po czym zniknął za stosami książek na pobliskim stoliku.

Przeglądając coraz to nowe książki, co jakichś czas spoglądał na dziewczynę leżącą na podłodze. Nie pasowała tutaj. Ona, jej swoboda, radośnie barwne ubranie i kolorowa torba, na której opierała swoją głowę podczas czytania książki.
Skąd się tu wzięła? – zadawał sobie w duchu pytanie. Przychodził tutaj każdego wtorku o tej samej godzinie i nigdy wcześniej jej tutaj nie widział.

Chłopak wyjął kartkę długopis i zaczął coś na niej pisać.

Dziewczyna właśnie gdzieś wyszła zostawiając przy regale swoją torbę, a on położył na niej złożoną w pół kartkę. Wychodząc minął nieznajomą w drzwiach.

- Do zobaczenia. – powiedział, a ona uśmiechnęła się.

meadhros umarath

Przystanek – życie

- On jest ranny…
- Trudno.
- On potrzebuje pomocy.
- Zrozum moja droga, że w dzisiejszych czasach każdy z nas potrzebuje pomocy.
- Stój!
- Nasz pociąg odjeżdża za 5 minut.
- Trudno!
- Posłuchaj mnie… Jemu już nic nie pomoże…
- Dlaczego tak mówisz?
- Nieważne…
- Dlaczego?
- Bo sam byłem kiedyś taki jak on…
- Ale ty żyjesz…
- On też. I właśnie to będzie przeklinał przez resztę swojego życia.

meadhros umarath

Okno było otwarte

,,Do bruku z góry nie przychodź, nie przychodź, nie przychodź”
Edward Stachura

on krzyczał, ona płakała.
później wybiegła z mieszkania.
a gdy wróciła
okno było otwarte

Megi

Mead "Niepowrót" jest supcio, bardzo mi się podoba. "Zapomnienia" też, ale jest tam trochę błędów, przez co psuje się przyjemność czytania. Nie ma co nasz Mead się rozkręca Wesoly