Cytadela Elfów

Opiekun

Jak nam wiadomo, elfy z Ardy( bo o elfach tolkienowskich mowa, choć jeśli ktoś zna jakieś inne przykłady, to niech podzielą się wiedzą) były nieśmiertelne, jako Pierworodni, którzy pojawili się w Śródziemiu gdy Varda poukładała na niebie gwiazdy. Ludzie, jako następne z Dzieci Iluvatara, które pojawiły się w czasie gdy stworzono słońce i księżyc nie miały tej cechy i żyły stosunkowo krótko.

Pytaniem zasadniczym jednak jest, czy nieśmiertelność elfów była ich błogosławieństwem czy przekleństwem? Jak wiadomo elfy które były nieśmiertelne, szybko a jednocześnie powoli nabierały cech, które przecież doskonalili w ciągu wieków, czy też tysiącleci(np. Feanor który był najlepszym kowalem i "jubilerem" jakiego widziała cała Arda w ciągu wszystkich er. Z czasem doskonalili swoją mądrość, zamiłowania i zdolności. Nie podejmowali więc pochopnych i szybkich decyzji, a wszystko co robili zbliżone było do perfekcji.

Jednak żyjąc tak długo dostrzegali to, iż wszystko przemija, a oni trwają. Wciąż tacy sami. Dostrzegali jak zmienia się świat i jak bardzo staje im się obcy. Jak wielce "nudził" ich ten widok. Dlatego elfy Śródziemia znużone życiem tutaj odpływały na Tol Eresse albo nawet Do Valinoru.

A więc, czym tak naprawdę była nieśmiertelność dla elfów?

Szasta

No cóż,jeśli chodzi o nieśmiertelnośc elfów, to myslę że jeżeli żyły by one zawsze poza Śródziemiem,były by szczęśliwe. Jednak jeśli spjrzec na perspektywe wspólnego życia z innymi rasami Śródziemia,może to byc przekleństwo. Chodzi o perspektywe "przeżywania" wielu pokoleń innych istot i ciągła obserwacja śmierci,a zarazem uczucie że samemu się nie umrze w sposób naturalny. Dla niektórych elfów może to byc błogośławieństwo,przewaga nad innymi rasami(choc może patrze na ten problem oczami śmiertelnika:) ) . Dla innych elfów świadomośc wiecznego życia może byc prawdziwym przekleństwem. Mnie osobiście mocno irytuje fakt nieśmiertelności tolkienowskich elfów. A jeżeli chodzi o innych elfów,to z tego co się orientuje elfy z Alagaesii są długowieczne,ale nie nieśmiertelne.

Asthanel

Błogosławieństwo, czy przekleństwo, hmm.. dobre pytanie Wesoly

Dla śmiertelnego człowieka taki dar mógłby sie wydawać błogosławieństwem - można się nacieszyć życiem do woli, bez obawy o to, ze kiedyś sie umrze (no, chyba,ze od ran). Dla kogoś, kto zna smak śmierci, taki dar byłby zapewne wielkim prezentem...
Ale ludzie nigdy nie byli nieśmiertelni i często nie dostrzegają minusów nieśmiertelności. Sądzę, ze elfów nudzi to ich długie życie, ciągłe patrzenie i obserwowanie świata, ta cała monotonia... dlatego dla nich jest to raczej przekleństwo... oni nigdy nie zaznają spokoju, będą żyć i żyć i żyć... aż mogliby zapragnąć śmierci...
Zauważcie, ze nawet Bilbo, kiedy żył nienaturalnie długo (aczkolwiek z innych przyczyn) czuł sie tym znużony...
No i właśnie dlatego wolę wybierać do erpegów pół-elfów, albo ludzi... Wesoly

Dijkstra3

Uważam że długowieczność, może być męcząca. Wyjaśnię może na przykładzie tak bliskiej mi serii Asa polskiej fantastyki Andrzeja Sapkowskiego. Jeden z elfów stwierdza iż po 100 lataach seks staje się nudny. Dlatego elfy w świedziec wiedżmina rozmnażają sie tylko gdy są młode, (do 50 lat).

Gość

Dobre pytanie, ale mimo wszystko moja odpowiedź jest jednoznaczna: nieśmiertelność dla elfów była przekleństwem.

Ludzie zawsze zazdrościli elfom długowiecznego życia (i nic w tym dziwnego, bo każdy chce mieć to, czego nie może zdobyć, lub co zdobyć przychodzi mu bardzo trudno). I tak w książce Nika Pierumowa pt. "Pierścień Mroku" (kontynuacja "Władcy Pierścieni") ludzie buntują się i walczą przeciwko elfom. Jednak nie dostrzegają zagrożeń nieśmiertelnego życia, zwłaszcza w świecie, w którym nieustannie rodzi się nowe zło. Bo to przecież ta właśnie długowieczność sprawia, że elfy (nie wszystkie, ale zawsze) w końcu czują się lepsze od innych, stają się pyszne i traktują innych z pogardą. No bo jak wytłumaczyć choćby odwieczny konflikt z krasnoludami? Bronią swoich racji, bo są uparte i sądzą, że racja stoi po ich stronie. A to wszystko ma swoje korzenie w nieśmiertelności.
Długie życie staje się w końcu żmudne i monotonne. No bo jak długo można żyć w świecie i codziennie robić to samo? Nic dziwnego, że dusza elfów wyrywa się za Morze, bo w Śródziemiu nie mogą znaleźć swojego miejsca i prawdziwego szczęścia.
Ludzie zazdroszczą im nieśmiertelności, ale nie widzą złych stron, które z niej wypływają...

Gość

no to tak. gdzieś tam, chyba w starych "fantasach" był artykół o elfach. nie umierły, tylko gdy zmęczyły się życiem mogły odpłynąć do zaświatów. A jeśli w niektórych fandomach tego nie ma to rzeczywiście kłopotliwe. Jeśli np. zaludnienie po kilkuset latach (zakładajac że rozmnażają się o wiele rzadziej niż ludzie) wzrośnie o jakiś 10000 to będzie ich za dużo... a biorąc to od strony psychologicznej to też nie za bardzo. jak już kilka osób wspomniało nieśmiertelność jest dla nich raczej po prostu nużąca i monotonna